«افعی تهران»، سریالی است که با جرات نوشته و ساخته شده و به دلیل توانایی‌اش در بررسی عمیق جنبه‌های روانی و اجتماعی داستان و سفری که به تاریکی و روشنی گذشته شخصیت اصلی فیلم دارد می‌تواند به یکی از سریال‌های خوب سال تبدیل شود.
به گزارش فیلمنت نیوز، همه ما در زندگی‌مان پستوهای تیره و روشنی داریم و گاهی که ترس به سراغ‌مان می‌آید آن بخش تیره خاطرات، تاریک‌تر می‌شود و وقتی گل از گل‌مان می‌شکفد، دوست داریم در روشنی خاطرات‌مان از کودکی تا همین لحظه، غوطه‌ور شویم. شاید گفتن از تصاویری که در خاطرات ما ورق می‌خورد ساده باشد اما تصور آن برای شنونده، گاهی سخت و دشوار به نظر می‌رسد. حال زمانی که خیال از ذهن رخت می‌بندد و در قاب تصاویر رنگارنگ در مدیوم سینما یا تلویزیون، جلوه‌نمایی می‌کند، شاید بتوان درک بهتری از آن کلمات مشوشِ ذهن داشت.
این روزها سریال افعی تهران محصول اختصاصی فیلمنت که روایتی از یک منتقد سینما که حالا سودای ساختن فیلمی به همین نام را در سن ۵۰ سالگی دارد، در حال پخش در پلتفرم فیلمنت است و جلوه‌گری درستی از همان تصاویر یاد شده در یک روایت سریالی دارد. «افعی تهران»، یک سریال چالش برانگیز به کارگردانی سامان مقدم و بازی همیشه جذاب پیمان معادی و البته حضور گه گاه سحر دولتشاهی و آزاده صمدی است که روایتی روان‌شناسانه و روان‌کاوانه را به تصویر می‌کشد. موضوعی که شاید در سینمای ایران و صنعت فیلمسازی‌مان، کمتر بتوان نمونه‌ای موفق و شبیه به آن را مثال زد.
یکی از جذابیت‌های بارز «افعی تهران»، توانایی آن در برگرداندن جنبه‌های پنهان و روانی شخصیت‌ها است. از طریق این تجسم روانی، ما شاهد بررسی عمیقی از زمینه‌های ناخودآگاه و ریشه‌های روانی عملکرد آرمان بیانی با بازی پیمان معادی هستیم. این نگاه به عمق شخصیت یا به عبارت ساده‌تر شخصیت‌پردازی درست، احساس بیشتری از تعامل و ارتباط با داستان را به ما القا می‌کند. از طرف دیگر این تفسیر روان‌شناختی، نقش مهمی در بهبود ادامه داستان دارد و به مخاطب کمک می‌کند تا در عمق داستان فرو رفته و با شخصیت‌ها به‌خصوص شخصیت اصلی داستان، ارتباط برقرار کند.
در کنار درک درست از این سریال، موقعیت‌های طنزی که گاهی توسط آرمان، گاهی بابک پسر آرمان و گاهی هم مجموعه‌ای از بازیگران، خلق می‌کنند زهر افعی را در روند قسمت‌های مختلف برای مخاطب می‌گیرد و روایت‌های تلخ را پس از چند سکانس به لبخندی روی صورت مخاطب تبدیل می‌کند. اتفاقی که باز هم به بند دوم این یادداشت اشاره می‌کنم که کمتر در فیلم و سریال امروزی می‌تواند از آن برای مخاطب، نمونه‌ای که در ذهنش ماندگار باشد، بیان کرد.
یکی دیگر از نکات مثبت افعی تهران حضور غافلگیرکننده بازیگران چهره‌ای چون امین حیایی و هومن سیدی، در نقش خودشان است. با گذشت ۶ قسمت از این سریال و حضور این دو چهره و حتی حضورِ غیابی علی مصفا و طناز طباطبایی، درگیری آرمان و تهیه‌کننده‌اش «فرهاد» با بازی بهادر ملکی، برای مخاطب می‌تواند باورپذیرتر باشد که مراحل پیش تولید یک فیلم سینمایی، این بالا و پایین‌ها را دارد. بخصوص که حضور امین حیایی آرمان را مجبور به ساخت فیلمش کرد و حضور هومن سیدی شاید همه معادلات را برای قسمت‌های بعدی بهم بزند.
در این بین نباید از بازی خوب و درست بازیگر نقش بابک پسر آرمان به سادگی عبور کرد. رفتارهای او، حرف‌هایش، بهانه‌هایی که می‌آورد و در کل، شخصیتی که ما از بابک در این سریال می‌بینیم، با این روند داستان، احتمال می‌رود اتفاقاتی را رقم بزند که محوریتش همین بازیگر کودک شود. این صرفا نظر نویسنده است و هیچ قطعیتی ندارد اما روند داستان و فلش بک‌های آرمان به کودکی و رفتارهایی که مشابه آن را در برخی از سکانس‌ها بابک دارد یا سعی بر اصلاح رفتارهای نادرست تصاویر کودکی دارد، این را نشان می‌دهد که بابک، قرار است اتفاقاتی را در این سریال رقم بزند.
به طور کلی «افعی تهران»، سریالی است که با جرات نوشته و ساخته شده و به دلیل توانایی‌اش در بررسی عمیق جنبه‌های روانی و اجتماعی داستان و سفری که به تاریکی و روشنی گذشته شخصیت اصلی فیلم دارد (شخصیتی که قابلیت تبدیل شدن هر کدام از ما به آن را دارد) می‌تواند به یکی از سریال‌های خوب سال تبدیل شود. «افعی تهران»، به دلیل هنرمندی در فراهم آوردن تجربه‌ای جذاب و همچنین، به واسطه تمرکز بر جوانب روانی و اجتماعی شخصیت‌ها، از جمله آثاری است که در ذهن تماشاگران به جا می‌ماند.
محسن دلیلی منتقد سینما
