حل راز معماهای مرگبار در «بِرِتا؛ داستان یک اسلحه»

به گزارش فیلم نت نیوز، سریال «بِرِتا؛ داستان یک اسلحه» به کارگردانی امیرحسین ترابی از جمله تولیدات تازه‌ پلتفرم فیلم‌نت محسوب می‌شود که پخش خود را از آبان ۱۴۰۴ آغاز کرده و ترابی که پیش از این با کارگردانی سریال موفق «خون‌ سرد»، توجه‌های زیادی را به سمت خود جلب کرده بود، این‌بار با سریال «بِرِتا؛ داستان یک اسلحه» به شبکه‌ نمایش خانگی بازگشته است.

فیلمنامه‌ این اثر توسط امیرحسین ترابی و علیرضا عطاالله تبریزی و محمدمهدی عزیزمحمدی به نگارش در آمده است و بازیگرانی نظیر شهرام حقیقت‌‌دوست، مهدی حسینی‌نیا، مهراوه شریفی‌نیا، امیررضا دلاوری، سوگل خلیق، آناهیتا افشار، محمدرضا غفاری و علیرضا جعفری، در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند.

بازی در زمین ژانر جنایی

سریال «بِرِتا؛ داستان یک اسلحه» را می‌توان در دسته‌ ژانر پلیسی-جنایی قرار داد. کاراکتر پلیس سریال، یعنی یونس با بازی شهرام حقیقت‌دوست با پرونده‌های قتل‌ هولناکی مواجه می‌شود که ردی از یک قاتل سریالی در آن‌ها نمایان است. یونس در مسیر رمزگشایی از این قتل‌ها، به سرنخ‌هایی برمی‌خورد که او را وادار به واکاوی پرونده‌ای قدیمی، در بایگانی اداره‌ پلیس می‌کند؛ پرونده‌ای که می‌تواند راه رسیدن به عامل قتل‌های پیاپی را، هموار کند.

سریال‌های ژانر پلیسی-جنایی، از عناصر و ویژگی‌های هیجا‌ن‌انگیز و جذابی برخوردار هستند که می‌تواند مخاطب را تا آخرین لحظات اثر، با خود همراه کند. تعلیق‌های داستانی، معماهای مرموز و موقعیت‌های هیجان‌انگیز، از جمله‌ این ویژگی‌ها هستند. کارگردان در چنین آثاری، وظیفه‌ سختی را برعهده دارد؛ چراکه باید سکانس‌های قتل و جنایی را به بهترین شکل ممکن پیاده‌سازی کند. این نکته‌ مهم، خوشبختانه در سریال «بِرِتا؛ داستان یک اسلحه» رعایت شده است.

شروعی قدرتمند

از دقایق نخست قسمت اول سریال، نقطه‌ اتصال مخاطب با اثر برقرار می‌شود. سکانس‌ فوت قربانیان به‌علت استفاده از واکسن‌های آلوده، برگ برنده‌ نخست سریال، در شروع کار است. کارگردان با انتخاب نماهای مناسب و پیاده کردن فضای متنی جالبی که در فیلمنامه طراحی شده است، گام‌های اولیه را برای همراه کردن مخاطب با سریال، برمی‌دارد.

پرتره‌ای از یک قهرمان

شخصیت‌پردازی‌های سریال، سهم مهمی را در همراه شدن مخاطب با اثر، کیفیت داستان و همچنین پیش‌برد داستان، ایفا می‌کند. یونس، شخصیت اصلی سریال، گذشته‌ای تلخ را با خود به دوش می‌کشد. او پلیسی است که همسر خود را از دست داده است و در یک تلخی و فقدان دائمی به سر می‌برد. از سوی دیگر در جایگاه پدر، به تنهایی مسئولیت نگهداری، تربیت و مراقبت از فرزندش را برعهده دارد اما نمی‌تواند زمان و وقت مناسب را برای همراه او بودن، داشته باشد.

بازی شهرام حقیقت‌دوست، به‌خوبی توانسته جزئیات و ویژگی‌های شخصیتی و رفتاری کاراکتر یونس را برای بیننده، به نمایش بگذارد. حقیقت‌دوست، به خوبی توانسته از عهده‌ ایفا و بازی یک قهرمان برآید؛ قهرمانی که خلا حضورش در سریال‌های امروز شبکه‌ نمایش خانگی احساس می شود. مخاطب، با او احساس همذات‌پنداری و نقش را باور می‌کند؛ کسی که در عین تلخی‌ها و چالش‌هایی که در زندگی شخصی‌اش تجربه می‌کند، از وظایفی که شغلش بر دوش او گذاشته، شانه خالی نمی‌کند.

آزمونی تازه برای مهدی حسینی‌نیا

عوامل مختلفی وجود دارد که می‌تواند در موفقیت یک سریال، نقش مهمی را داشته باشند. وقتی از موفقیت سریال صحبت می‌کنیم، بخشی از آن، جنبه‌های فنی و تخصصی اثر است، اما سویه‌ دیگر آن، پذیرش سریال توسط مخاطب است. این پذیرش، گاهی با همراه شدن از طریق یک کاراکتر خاص، میسر می‌شود. سریال «بِرِتا؛ داستان یک اسلحه» تا این‌جای داستان، حداقل یکی از این شخصیت‌ها را به ما معرفی کرده است.

امیرعلی نداف، کاراکتر مرموز و تماشایی سریال است که با گریمی متفاوت، نویدظهور شخصیتی به‌یادماندنی و تازه‌ای را به مخاطب می‌دهد.

مهدی حسینی‌نیا از جمله بازیگران موفق و تازه‌نفس در سینمای ایران است که کارش را از تئاتر آغاز کرد، اما در سریال‌ها و آثار سینمایی چند سال اخیر، به شهرت قابل توجهی رسید. از ایفای نقش در فیلم «شنای پروانه» به کارگردانی محمد کارت تا بازی در سریال «گردن‌زنی» که از محصولات سال گذشته‌ پلتفرم فیلم‌نت بود، توانست نظرات مثبت بسیاری را هم از سمت مخاطبان و از سوی منتقدان، دریافت کند.

با نگاهی به کارنامه‌ هنری مهدی حسینی‌نیا به‌عنوان بازیگر، با تعداد بالایی از کاراکترهای خاکستری تیره‌ یا به عبارت دیگر، نقش‌های منفی مواجه می‌شویم. نکته‌ حائز اهمیت، شیوه‌ بازی اوست که در ایفای هر کدام از کاراکترها، تصمیماتی گرفته که در دام کلیشه‌ و تکرار، اسیر نشود.

بازی درخشان مهدی حسینی‌نیا، به همراه شخصیت‌پردازی جذاب این کاراکتر در فیلمنامه، از جمله کارت‌های برنده‌ سریال «بِرِتا؛ داستان یک اسلحه» است.

موسیقی بامداد افشار

در سریال «بِرِتا؛ داستان یک اسلحه»، فضاها و موقعیت‌های متقاوت و مختلفی را در سریال مشاهده می‌کنیم. از صحنه‌های احساسی تا سکانس‌های پرتعلیق و جنایی. در ساخت و باورپذیر کردن این موقعیت‌ها، موسیقی اثر نقش بسیار مهمی را برعهده دارد. موسیقی بامداد افشار برای این سریال، در جای درست خود قرار می‌گیرد و آهنگساز در ساخت قطعات موسیقی زمینه، در پی خودنمایی و جلب توجه نبوده است. در برخی از سریال‌ها و آثار سینمایی، موسیقی با فضاسازی صوتی، سعی در تلقین حس و اتمسفری است که فیلمساز از پیاده‌سازی آن در اثر عاجز مانده است بنابراین، موسیقی راه دیگر و جداگانه‌ای را پیش می‌گیرد، اما در سریال «بِرِتا؛ داستان یک اسلحه» موسیقی از آنچه که در فیلمنامه طراحی و توسط کارگردان و گروه سازنده اجرا شده است، پیروی می‌کند.

در پایان

تاکنون که هشت قسمت از سریال هجده قسمتی «بِرِتا؛ داستان یک اسلحه» منتشر شده است، نتایجی را می‌توان از تماشای این چند قسمت گرفت. سریال در قاعده‌های ژانر جنایی-پلیسی حرکت می‌کند و در انتهای هر قسمت، تلاش می‌کند تا با ایجاد تعلیق، انگیزه‌ مخاطب را برای تماشای ادامه‌ آن، تازه نگاه دارد. سریال به نگاه مخاطب احترام می‌گذارد و زیاده‌گویی نمی‌کند. فیلمنامه از جزئیات داستانی خوبی برخوردار است که این جزئیات به جذابیت بیش‌تر قصه، کمک شایان توجهی می‌کند. بازیگرانی که برای ایفای نقش‌ها انتخاب شده‌اند، هرکدام در جای مناسب خود قرار گرفته‌اند و کیفیت قابل توجهی از بازی را ارائه می‌دهند.

عمادالدین متین