«داریوش» و فستیوالی از بازی‌های درخشان

به گزارش فیلم‌نت نیوز، یکی از عناصر کلیدی در سریال ها، تیم بازیگران آن به حساب می آیند که به نقش ها جان بخشیده و تماشاگر را با آن درگیر می کنند به ویژه در حال حاضر که سریال های متعدد باکیفیتی در سطح جهان ساخته شده و رقابت تنگاتنگی میان آنها برای جذب مخاطب وجود دارد‌؛ اتفاقی که در ایران نیز رخ داده و پلتفرم های نمایش آنلاین با تولید سریال های مختلف به دنبال جذب حداکثری مخاطب هستند.

یکی از این سریال ها که چند هفته ای از پخش آن گذشته و مورد توجه مخاطبان هم قرار گرفته، سریال «داریوش» از محصولات پلتفرم فیلم‌نت است. کاری که از فیلمنامه ای استاندارد برخوردار بوده و قصه آن خوب و بدون لکنت پیش می رود. بخش مهمی از موفقیت «داریوش» به پرداخت شخصیت های آن به ویژه مردان آن بازمی‌گردد که مستقیما از دل جامعه بیرون آمده و برای مخاطب نیز آشنا به نظر می رسند. این شخصیت های خوب پرورش یافته در جهان مردانه سریال نیاز به بازیگرانی دارد که با شناخت درست از نقش آن را اجرا کنند. از این حیث، داریوش وضعیت مناسبی داشته و تیم بازیگران یکدستی دارد.

هادی حجازی فر مهمترین آنهاست که هم دستی در نگارش فیلمنامه کار داشته و هم علاوه بر کارگردانی در نقش اول داریوش هم ظاهر شده است. او نقش مرد میانسالی را دارد که پس از یک سرقت متهم به قتل شده و حال پس از یازده سال متواری بودن به ایران برگشته است. حجازی فر شخصیت چند لایه داریوش را به خوبی به نمایش گذاشته و طنز ملایمی هم چاشنی آن کرده که در چارچوب این شخصیت به خوبی جا افتاده است برای مثال هم می توان به رابطه او و کاظم در کنار ارتباطش با پسر جوان همسایه که عاشق دخترش است، نگاه کرد.

داریوش را در فیلم‌نت ببینید

پس از او به عباس جمشیدی‌فر در نقش کاظم می رسیم که می تواند بهترین نقش آفرینی او تا امروز باشد. دزد خرده پای توبه کرده ای که کارگاه کوچک پدر همسرش را می گرداند و به عنوان دوست داریوش نقش مهمی در پیشبرد داستان دارد. ترس مهمترین ویژگی مشترک او و داریوش است که هردو به ویژه کاظم را از قهرمان های اغراق شده دور کرده و به انسانی بسیار شبیه به آدم های اطرافمان تبدیل کرده است. جمشیدی فر در پروسه خلق کاظم نقش مهمی داشته و آن را به گونه ای به تصویر کشیده که مخاطب باورش می کند. در عین حال شوخی های ظریفی را شکل می دهد که نقش موثری در کاهش تلخی حاکم بر قصه دارد. برای نمونه هم می توان فصل حضور کاظم در باشگاه رزمی و حضور دونفره اش در جگرکی همراه داریوش اشاره کرد. کاظم یک شخصیت مکمل درست نوشته شده است که جمشیدی فر هم خوب آن را آنالیز کرده و برای واقعی تر از کار درآمدن آن سنگ تمام گذاشته است.

نمی توان از بازیگران مرد سریال «داریوش» گفت و اسمی از محسن قصابیان نبرد؛ بازیگری که در آستانه میانسالی به پختگی رسیده و این بار نقش یک لات قدیمی ترسناک را به دور از اغراق های مرسوم ایفا کرده است. با اکت های اندک و نگاه های تیز و برنده ای که شخصیت های روبروی خود را میخکوب می کند. همه اینها هم دست به دست هم داده و ضد قهرمانی را خلق کرده که روبروی قهرمانش داریوش می ایستد و از آن دسته ضدقهرمان هایی است که اصول خود را داشته و مخاطب هم به آن احترام می گذارد.

بابک جوادی منتقد سینما