سوخته‌های شهر و فقرِ آهن

به گزارش فیلم نت نیوز، سیدعلی صالحی شاعر معروف کشورمان در یادداشتی خطاب به ناصر پویش پژوهشگر و کارگردان مستند داستانی «شهر سوخته» که در بخش «سینمای دیگر» فیلم نت منتشر شده است، نوشت.

متن وی که در شماره دی ماه ۱۴۰۲ مجله تجربه منتشر شده بدین شرح است:

«سلام ناصرِ گرامی

رفیقِ هزار دیروزِ دنیای سخن،

یادش بخیر مجلۀ مهربانِ ما که دو چایِ قند پهلو بود و باری به هر جهت زنده بودیم به دوران ها، صفحاتِ شعر، صفحاتِ سینما، من، تو، شاهرخ…

و ناگهان همهء آن هزاره به یکی لحظه از یادم رفت، تا امروز دیدنِ این داستانِ زنده؛ آن هم هزار نیمه: فقر! آن هم هزار نیمه: تشنگی! بلوچ, باران, بوریا…./ و نفرت بر فقر که فقر خودِ نفرت است. او که نان را از آن قبیله گرفته است، بی قبله خواهد مُرد. او که آب را از این قوم گرفته است، خود پیش از پایانِ قصه، به پیاده روِ روزگار پَرت خواهد شد./

فقر، پتیاره یی ست که زورش به سواره ها نمی رسد. پیامِ فیلم روشن تو – برای من- همین بود. تو از همان نوجوانی جَنِم این خلاقیتِ خاص را داشتی, اما حدود بیست سال است و کمی کمتر که هی به تو می گویم: «چرا کم کاری…؟! ما وقت نداریم, واژه نداریم, سینما نداریم, حالا که دستت به این وظیفهء شهودی رسیده است, راه به راه نرو , همین راه را برو…! این مستند تو برای من ارزش ویژه دارد، چون رفیق ام آن را ساخته است. من از علم نقد سینما بی بهره ام، اما در وَجهِ شعر می فهمم کاری که از کلماتِ تلخ برنمی آید، از دوربینِ ناصر برمی آید. برای تو و برای همۀ آن مردمِ پشتِ صحنه احترام قائلم. در این فیلم, حتی مرگ هم نوعی فرصت است: سینمایِ نیایشِ انسان.

هول، اضطراب، و تسلیم …آوای جغدی ست که شبیهِ شیونِ آدمی شنیده می شود. سراسر فیلم، هر ذره از طبیعت به هر سو که می وزد، انسان… مخالف او می ایستد، تا رُخ به رُخ… از یاد نبرد که برای مقاومت آفریده شده است. باری هرچه از باورم بنویسم، تو در مقام شاعر قبول کن، کلمات هر کجا کم  می آورند، سینمای تو می آید تا سایه اش را بالای سرِ فُرم بگیرد، فُرم فقر که عین نفرت است علیه ظلمات. در این اثرِ دلاورانه، تو سینمای تازه ای را به ما معرفی می کنی.

و این که بی هیچ هراسی از هزینه های رنگ به رنگِ این روزگار، نترسیده ای، خود تولدِ یک استعدادِ جدی را نویده داده ای. من در تماشا و درکِ هر هنری ، به جست و جویِ این رازم که دریابم آیا به تولیدِ فکر رسیده است؟! تولیدِ اندیشه در هنر امروزِ جامعۀ ما لنگ می زند. تو به درستی متوجه این کاستی شده ای، نقصی که در نقشِ کلمه قابلِ دیدار نیست، اما با جادویِ سینما حتما میسر است. رفیقِ هزار دیروزِ دنیای سخن! از نقد سینما به خودِ سینما رسیده ای، نگذار راه خسته ات کند. آیینِ ما همین است.

با احترام

سید علی صالحی»