«قهوه پدری» و پیشرفت با شیب ملایم

به گزارش فیلم‌نت نیوز، شروع جذاب برای یک سریال از اهمیت فوق العاده‌ای برخوردار است که می‌تواند مخاطب را مشتاق تماشای ادامه آن نگه دارد به ویژه در ژانرهای پلیسی-معمایی و همچنین ملودرام‌های ملتهب که نیاز فوق العاده‌ای به افتتاحیه‌های تکان‌دهنده و جذاب دارند اما سریال‌های کمدی نیاز آنچنانی به این موضوع نداشته و عموما عجله‌ای هم برای این کار از خود نشان نمی‌دهند بلکه برای جذب مخاطب به خود فرصت داده و به مرور با خلق شوخی‌های شیرین و روایت ساده و سرراست قصه، تله خود را به کار می‌اندازند برای مثال تنها کافی است به موفق‌ترین سریال‌های کمدی سال‌های گذشته در مدیوم‌های مختلف نگاه کنید. اتفاقی که در تلویزیون سابقه‌ای طولانی داشته و در کمدی‌های پلتفرمی نیز امتداد پیدا کرده است.

یکی از شاخص‌ترین افرادی که ید طولایی در ساخت سریال کمدی داشته و تقریبا همگی آنها نیز در جذب مخاطب فوق العاده عمل کرده اند، مهران مدیری است بازیگر و کارگردان با استعدادی که به خوبی رگ خواب مخاطب را شناخته و با تکیه بر آن کارش را پیش می‌برد. او در بخش مهمی از ساخته‌های خود از یک الگوی واحد پیروی کرده که یکی از آنها افتتاحیه‌های معمولی و سپس پیشرفت کار با یک شیب ملایم است تا جایی که مخاطب در نیمه کار رضایت بسیار بیشتری نسبت به آغاز آن دارد.

مدیری در تازه‌ترین سریال خود «قهوه پدری» محصول پلتفرم فیلم‌نت نیز به همین شیوه عمل کرده و قسمت نخست را تنها به معرفی شخصیت‌ها و مساله آنها اختصاص می‌دهد سپس در پایان قسمت نخست، نقطه عطفی را رقم زده و قصه را وارد فاز تازه و متفاوتی می‌کند. جایی که جهانگیر ادیب برای رهایی از ورشکستگی و برای سروسامان دادن به معیشت خانواده سراغ مردی میانسال با نقشه‌های اقتصادی می‌روند.

خرید مقدار زیادی قهوه به پیشنهاد او جهت سرمایه‌گذاری، نقطه عطف بعدی را رقم زده و پایین آمدن قیمت قهوه به جای بالا رفتن باعث ورشکسته‌تر شدن خانواده جهانگیر می‌شود! مدیری به خوبی این موقعیت‌ها را پشت سرهم قرار داده تا قصه به نقطه عطف اصلی برسد. جایی که مرد ذکر شده که نام مشخصی هم برایش انتخاب نشده، به آنها پیشنهاد سرقت از بانکی را می‌دهد که سیمین مادر خانواده در آنجا کار می‌کند. به این ترتیب داستان با ریتمی آهسته تقریبا شبیه به آنچه که در کارهای مهران مدیری شاهد آن بوده ایم در «قهوه پدری» نیز پیش می رود.

قهوه پدری اختصاصی در فیلم‌نت

اجاره کردن کافه بغل بانک نیز ایده خوبی در جهت پیشبرد هسته مرکزی فیلمنامه به حساب می‌آید که در عین حال یک کاشت اطلاعات هم با قهوه‌ها انجام می‌دهد تا در قسمت‌های بعدی به کار قصه بیاید. همچنین مدیری به سیاق سریال‌های قبلی خود، در پرداخت شخصیت‌ها سراغ تیپ‌سازی رفته است. از جهانگیر و سیمین به عنوان شخصیت‌های اصلی تا سعید، مجید و سپیده ادیب و نجم الدین میخچالچی و ایرج بذرپاش نگهبان بانک. از بین شخصیت‌های اشاره شده، سیمین بیشتر به شخصیت نزدیک بوده و به واسطه تضادی که با آنها دارد، موقعیت‌های کمدی بانمکی خلق می‌شود. جهانگیر هم شباهت زیادی به قهرمان‌های ساخته‌های پیشین مهران مدیری که بازیگر ثابت‌اش هم سیامک انصاری بود، دارد. مردی میانسال با عینک ته استکانی که در کتاب فروشی اش به بن‌بست خورده و بسیاری از شوخی‌ها نیز حول محور سادگی ذاتی او شکل می‌گیرد. میخچالچی هم از آن دسته شخصیت‌های محبوب مدیری است که با لهجه ناآشنایی حرف زده و بر همین اساس شوخی‌های زیادی شکل می‌گیرد. خود مدیری هم شخصیت تیپیکالی را خلق کرده که خود را علامه دهر نشان داده اما تفاوت چندانی با جهانگیر ادیب ندارد!

مدیری در انتخاب بازیگران هم تلاش کرده تا طیف متنوعی را در کنار یکدیگر قرار دهد. از سام درخشانی و ژاله صامتی، جواد رضویان و خودش که سابقه پروپیمانی در کمدی دارند تا بازیگران دیگر که بخشی از آنها سابقه همکاری پیشین با مدیری را داشته و برخی دیگر تازه‌کار به حساب می‌آیند. با این حال بازی‌ها نسبتا یکدست بوده و نمی‌ توان آن را نقطه ضعف کار به حساب آورد.

«قهوه پدری» در پنج قسمتی که از آن پخش شده، کمدی بی‌ادعایی نشان داده که با شیبی ملایم روندی رو به رشد داشته و می‌تواند در قسمت‌های بعدی دلچسب‌تر نیز جلوه کند.‎

محمد جلیلوند منتقد سینما