به مناسبت عرضه فیلم «خانوم» نگاهی انداخته‌ایم به یکی از مصاحبه‌هایی که در زمان اکران عمومی این فیلم با اشکان خطیبی انجام شد.
به گزارش فیلم‌نت نیوز، فیلم سینمایی «خانوم»، اولین ساخته بلند سینمایی تینا پاکروان، به‌تازگی در پلتفرم فیلم‌نت عرضه شده است. این فیلم محصول سال ۱۳۹۲ است و در سال ۱۳۹۳ به‌طور عمومی اکران شد. به این بهانه، نگاهی انداخته‌ایم به یکی از گفت‌وگوهایی که در زمان نمایش عمومی «خانوم» با اشکان خطیبی، یکی از بازیگران این فیلم انجام شده است. این گفت‌وگو را معصومه جلالی انجام داده و در روزنامه جام جم (۲۳ مهر ۱۳۹۳) منتشر شده است.
سال ۸۱ بود که مخاطبان تلویزیون به واسطه نقش فریدون در سریال «این راهش نیست» به کارگردانی نوید میهن‌دوست، چهره و نام جوانی مستعد به نام اشکان خطیبی را به ذهن سپردند و از آن به بعد کارنامه بازیگری او را جدی‌تر دنبال کردند. هرچند خطیبی بیشتر با حضورهای تلویزیونی‌اش همچون سریال‌های «گل‌های گرمسیری»، «در مسیر زاینده‌رود»، «تکیه بر باد»، «تهران پلاک ۱»، «مهرآباد» و «بچه‌های نسبتا بد» شناخته می‌شود، اما با مدیریت گروه موسیقی «ترافیک» فعالیت‌های قابل ذکری هم در این عرصه دارد. ضمن این که نباید درباره او تئاتر را هم از قلم انداخت و مخاطبان جدی این هنر هم بازی‌های خوب او را در نمایش‌های «مانیفست چو»، «خدای کشتار» و «ترانه‌های قدیمی» روی صحنه دیده‌اند. این هنرمند جوان در کنار همه این فعالیت‌ها درصورت پیشنهاد نقش خوب در سینما نیز ظاهر می‌شود و بر همین اساس تاکنون نقش‌آفرینی‌های او را در فیلم‌هایی مانند «اسب حیوان نجیبی است» به کارگردانی عبدالرضا کاهانی، «سوت پایان» ساخته نیکی کریمی و «قاعده تصادف» به کارگردانی بهنام بهزادی دیده‌ایم. بازی خوب او در فیلم «خانوم» که اکنون بر پرده سینماهای کشور است، باعث شد سراغ خطیبی برویم و گفت‌وگویی با او انجام دهیم.
تئاتر را بیشتر دوست دارم، به این دلیل که رشته تحصیلی‌ام در دانشگاه تئاتر بوده است. هم از نظر پژوهشی، هم از نظر تحصیلی و هم از نظر حرفه‌ای با تئاتر بیشتر ارتباط برقرار می‌کنم. به تعبیر دیگر می‌توانم بگویم هم در ایران و هم در خارج از ایران با این رشته به نوعی خو گرفته‌ام. البته نه به این معنا که تبدیل به گرایش اصلی من شود. هرکسی در این رشته فعالیت می‌کند می‌داند کار کردن در تئاتر لذت بیشتری دارد. وقتی کسی تجربه صحنه داشته باشد، پی می‌برد که اجرای زنده برای یک هنرمند لطف و لذت دیگری دارد.
به پیشنهادها بستگی دارد.
پیشنهاد برای بازی در فیلم‌های مختلف می‌شود، اما مگر در سال چند فیلم با کیفیت مثبت در سینمای ایران ساخته می‌شود و بعد، از این چند فیلم باکیفیت چند مورد آن به من پیشنهاد می‌شود؟
برای من ملاک حضور در فیلمی، فیلمنامه آن است و دوم این که عوامل پشت دوربین چه کسانی هستند. اگر چنین معیاری در هر فیلمی با خواسته من همخوانی داشته باشد، قطعا بازی در آن فیلم را می‌پذیرم. هیچ فرقی هم برایم نمی‌کند که آن فیلم متعلق به سینمای بدنه باشد یا روشنفکری.
من غیر از گروه خودم با گروه دیگری کار نمی‌کنم. فقط یک نمایش به نام «خدای کشتار»، نوشته یاسمینا رضا بود که آن هم به دلیل احترام به علیرضا کوشک جلالی، کارگردان کار در آن حضور پیدا کردم. والا سختگیری حضورم در سینما در تئاتر و موسیقی هم دنبال می‌شود.
مهم‌ترین ویژگی فیلم «خانوم» برایم این بود که چنین نقش و کاراکتری را تا به حال بازی نکرده بودم. نقش خسرو به لحاظ سنی و فیزیکی با من اختلاف زیادی داشت و از این منظر برایم بسیار جالب بود که در این نقش بازی داشته باشم. در آن برهه تینا پاکروان هم در بن‌بستی برای پیدا کردن این نقش قرار گرفته بود.
به این معنی که بازیگری را در قالب آن نقش نمی‌دید. وقتی نقش خسرو به من پیشنهاد شد فارغ از این که این کاراکتر چه ویژگی‌هایی داشته باشد، در آن بازه زمانی واقعا دلم نیامد کمک نکنم.
ظرف ۴۸ ساعت یا شاید سه روز مقابل دوربین رفتم.
بله. از روی الگوهای بیرونی به نقش رسیدم. در هر صورت من هم مثل همه مردم در اجتماع زندگی می‌کنم و به اطرافم نگاه می‌کنم. امثال چنین آدم‌هایی را وقتی می‌بینم در ذهنم ثبت می‌کنم و فیلم «خانوم» درست زمانی بود که باید از یکی از این الگوها استفاده می‌کردم.
نظر کارگردان در طول کار بسیار برایم مهم است، اما فارغ از تینا پاکروان و تورج اصلانی (فیلمبردار) و امین میرشکاری (صدابردار) که نظرات بسیار خوبی داشتند، ایمان امیدواری (طراح گریم) کمک زیادی به من کرد. نزدیک به یک روز تست گریم من طول کشید و وقتی از پشت میز گریم بلند شدم و به خودم نگاه دوباره در آینه انداختم با نقش احساس نزدیکی زیادی کردم.
در طول مدت فیلمبرداری کاملا در نقش خسرو فرو رفته بودم. حتی بعد از فیلمبرداری لباس کار را در نمی‌آوردم. با همان لباس فیلمبرداری در خانه هم بودم و مدام در حال تمرین با خودم بودم تا از نقش فاصله نگیرم.
بعد از «خانوم» نه، ولی مدتی است به دلیل بازی در یک نقش خاص لازم بود موهایم را کوتاه کنم.
خیلی. نقش حتی اگر یک سکانس باشد، باید از ابتدا و انتها برخوردار باشد و آغاز و فرجام داشته باشد که به نظر من خسرو دارای این ویژگی‌ها بود.
نه، اتفاقا من برخلاف نظر شما فکر می‌کنم. «خانوم» یک فیلم زنانه است، بدون این که در دام فمینیسم بودن بیفتد. این فیلم کاملا بی‌طرف از حقوق زنان دفاع می‌کند. ممکن است در بعضی صحنه‌ها دیالوگ@ها ابعاد غلوآمیز به خود بگیرد، اما به سمت شعارزدگی نمی‌رود. اتفاقا این سه خانوم یعنی طوبی، ناهید و یلدا برای من بسیار آشنا هستند و می‌توانم در دنیای واقعی به این شخصیت‌ها استناد کنم.
دقیقا. هر روز می‌بینم.
اتفاقا از یک منظر باید بگویم او به من اعتماد کرد. ممکن بود از پس نقش بر نیایم. در هر صورت این اعتماد دو جانبه بود.
از همه خانواده‌ها دعوت می‌کنم این فیلم را ببینند. مهم‌تر از خانم‌ها از آقایان می‌خواهم به تماشای فیلم بنشینند. فیلم «خانوم» به ابعاد ظریف زندگی به‌خصوص ویژگی‌های خانم‌ها اشاره می‌کند که ممکن است مرد ایرانی تا به حال متوجه این ظرافت‌ها نشده باشد. تینا پاکروان، کارگردان فیلم چون خودش زن است و با اقشار مختلف در جامعه در ارتباط بوده در روایت این فیلم موفق بوده است.
فیلم «خانوم» را می‌توانید این‌جا تماشا کنید.
