تی‌تی در مورد مزیت عشق و عاطفه بر منطق و سختگیری‌های عقلانی است؛ این که شاید معجون محبت، برای نجات جهان بیشتر از فرمول‌های خشک فیزیکی و ریاضی به کار بیاید. ویژگی بارز آخرین اثر آیدا پناهنده، نمایش جذاب سه بازیگر اصلی آن است؛ پارسا پیروزفر در نقش فیزیک‌دان مایوس، هوتن شکیبا در نقش نامزد بدسگال و منفعت‌جو و البته الناز شاکردوست در نقش تی‌تی؛ او که جان و جهان فیلم است، آمالش در خدمت کردن به بشریت خلاصه می‌شود و حتی رحمش را برای تولد انسان‌های جدید در اختیار زوج‌های ناباور قرار می‌دهد. بدون تردید کاراکتری که شاکردوست با آن لهجه زیبا و به اندازه شمالی در تی‌تی آفریده، یکی از برترین نقش‌آفرینی‌های او در سینما بوده است؛ بازیگری که حالا فرسنگ‌ها با گذشته خود در این حرفه فاصله گرفته و از هر نظر تبدیل به آرتیستی قابل احترام شده است. او بعد از فعالیت پررنگ در سینمای تجاری و بدنه، این سال‌ها با حضور در آثاری همچون شبی که ماه کامل شد و همین تی‌تی وجه دیگری از توانایی‌هایش را به نمایش گذاشته و به نظر می‌رسد شایسته تمام این تحسین‌ها هست. بدون حضور او، جهان زیبای تی‌تی چیزی کم می‌داشت و شاید تلاش کارگردان برای امیدوار کردن مخاطبش به زندگی، تا این حد به ثمر نمی‌نشست.
