یک سال پیش در چنین روزی، دست تطاول کرونا یکی از دلسوزترین اهالی سینمای ایران را با خودش برد؛ زنی با دغدغه‌های عمیقا انسانی که عمده دوران حرفه‌ای‌اش را صرف کار در حوزه کودکان کرد. فرشته طائرپور اولین بار در قامت تهیه‌کننده «گلنار» ظاهر شد؛ از مشهورترین آثار سینمای کودک که غزل شاکری، دختر طائرپور را به سینمای ایران معرفی کرد. او بعدها تهیه‌کننده آثار شیرین و به یادماندنی دیگری از جمله پاتال و آرزوهای کوچک، نان و شعر، نیلوفر، نخودی و… شد. مدرسه پیرمردها، از دیگر کارهای تهیه‌شده از سوی مرحوم طائرپور است که به حضور یک کودک ماجراجو بین جمعی از پیرمردهای دوست‌داشتنی سینما می‌پرداخت؛ از مهدی فتحی و جمال اجلالی تا سروش خلیلی و رضا بنفشه‌خواه. تصویر گوهر خیراندیش در قامت یک مدیر بداخلاق و البته اکبر عبدی به عنوان یک آشپز ترسو، فراموش‌نشدنی است. اثر دیگری که جنس متفاوت دغدغه‌های فرشته طائرپور را نمایان کرد، آینه‌های روبرو بود؛ از معدود آثار سینمایی در مورد قشر نادیده گرفته‌شده تراجنسیتی‌ها. طائرپور که او را خواهر دلسوز و مهربان سینمای ایران می‌خواندند، در روزهای نفرینی مرگ‌های پرشمار، بارها تزریق واکسن کرونا را مطالبه کرد و سرانجام روز بیست‌وششم مرداد سال گذشته در اثر همین بیماری چهره در نقاب خاک کشید. روحش شاد.
