مصطفی قاسمیان در یادداشتی نوشت: قصه و شخصیت‌های سریال «فوفو» در حد رده سنی مخاطب، طراحی شده‌اند و دستمایه مناسبی برای خلق موقعیت‌های کمیک و مورد علاقه کودکان به نویسندگان داده‌اند.
به گزارش فیلم نت نیوز، مصطفی قاسمیان روزنامه نگار و منتقد در یادداشتی به سریال در حال پخش «فوفو» پرداخت. متن وی بدین شرح است: «فوفو: مسافری از کامادو» سریال رئال انیمیشن کودک که مدتی است در پلتفرم فیلمنت منتشر می‌شود، از جمله سریال‌های قابل توجه برای مخاطب کودک در نمایش خانگی است که مانند بقیه آثار ویژه این رده سنی، در ژانر کمدی و فانتزی ساخته شده است؛ اثری که سرگرمی و آموزش را همزمان به کودکان تقدیم می‌کند و در این امر تا حد زیادی موفق است.
سازندگان «فوفو» همه‌چیز این سریال را برای جلب رضایت مخاطب هدف اثر تدارک دیده‌اند، از جمله این که قصه و شخصیت‌های سریال در حد رده سنی مخاطب، طراحی شده‌اند و دستمایه مناسبی برای خلق موقعیت‌های کمیک و مورد علاقه کودکان به نویسندگان داده‌اند.
با این حال متن سریال در برخی قسمت‌ها مثل آرزوی سربازی «پاشا» در خانه، از حد درک مخاطب فراتر می‌رود و جذابیت آن برای بیننده خردسال پایین می‌آید. اپیزود‌های مختلف «فوفو» به آرزو‌های ساده کودکان می‌پردازد که اگرچه بر اساس داستان شخصیت‌های کودک داخل سریال طراحی شده، اما به دلیل مشابهت و گاه عینیت با آرزو‌های سایر خردسالان ایرانی، دغدغه‌های مخاطب هدف را پوشش می‌دهد و در نتیجه، برای کودکان جذابیت دارد.
در عین حال فیلمنامه اغلب اپیزود‌های «فوفو»، سهل‌گیرانه نوشته شده و حفره‌های فراوانی دارد که البته بسیاری به ذهن مخاطب کمتر از ۱۰ سال نمی‌رسد، اما نشان از آن دارد که سازندگان این محصول نمایشی کودک نیز چندان در اندیشه ماندگاری اثر خود نبوده‌اند.
این در حالی است که یکی از علل موفقیت آثاری مانند «کلاه‌قرمزی و پسرخاله»، «قصه‌های مجید» و «مدرسه موش‌ها» که برای نسل‌های مختلف تماشایی‌اند و حتی کودکان دیروز و بزرگسالان امروز را جذب می‌کنند، نگاه جدی و سختگیرانه سازندگان این آثار به مقوله قصه بود.
عوامل «فوفو» البته از ترفند‌های محتوایی رایج سینمای کودک نیز عبور نکرده‌اند و تقریبا هر آنچه را که در این دست آثار برای جلب نظر کودکان به کار می‌رود، در این اثر به استخدام درآورده‌اند؛ این سریال از رنگ‌ولعاب مناسبی برخوردار است و اتفاقاتی مثل دویدن کاراکترها، انفجار، برخورد‌های فیزیکی اغراق‌شده و طنزآمیز و… در این اثر فراوان رخ می‌دهد.
این موارد البته تمپوی مناسبی به «فوفو» داده که پایین بودن ضرباهنگ اثر و شمار نقاط عطف قصه را جبران می‌کند و برای مخاطب، جایی برای گله و شکایت از ریتم، باقی نمی‌گذارد.
نقش‌آفرینی بازیگران شناخته‌شده در «فوفو»، به مانند آنچه درباره قصه سهل‌گیرانه اثر گفته شد، معمولی و اغلب زیر متوسط است؛ البته شخصیت‌ها نیز طبق فیلمنامه و به اقتضای مخاطب، پیچیدگی خاصی ندارند و جای کار خاصی در اختیار بازیگر قرار نمی‌دهند.
در این‌گونه آثار، مهم آن است که بازیگر برای کودک «پذیرفتنی» باشد که به نظر می‌رسد تقریبا همه بازیگران چنین شرایطی دارند. از دیگر نقاط قوت این مجموعه نمایش خانگی البته می‌توان به محتوای آن و وجوه آموزنده قصه‌ها اشاره کرد تا کودکان عواقب آرزو‌های کودکانه خود را که جهان واقعی را به هم می‌ریزد، ببینند.
این امر البته به شکلی روشن(برای مخاطب بزرگسال) و به شکلی درهم‌تنیده با قصه(برای مخاطب کودک) رخ می‌دهد و از همین روست که «فوفو» بدون ادای مستقیم شعار و ارائه حرف‌های سنگین، کارکرد آموزشی خود را برای سنین پایین انجام می‌دهد؛ هرچند کودکان این زمانه به آثاری فراتر از «فوفو: مسافری از کامادو» نیازمندند، اما این سریال بی‌تردید امکان مناسبی را برای سرگرمی و آموزش فرزندان ما فراهم آورده است.
نویسنده: مصطفی قاسمیان
منبع: برنا
