این روزها سریال «روزی روزگاری مریخ» به عنوان تازه‌ترین اثر پیمان قاسمخانی از طریق شبکه نمایش خانگی در معرض دید مخاطبان قرار گرفته است؛ سریالی که داستان فریز شدن یک مرد خلافکار به مدت چند صد سال و بعد هم کوچ او به کره مریخ و ملاقاتش با نوادگان را نشان می‌دهد. سریال، فضایی فانتزی دارد و همین مساله می‌تواند بستری برای ایجاد جذابیت باشد. اساسا حضور آدم‌ها در موقعیت‌های اشتباهی می‌تواند سرگرم‌کننده و مهیج باشد و موقعیت‌های کمیک خلق کند. چنین ایده‌ای تا به حال بارها و بارها آزموده شده؛ از عوض شدن جایگاه آدم‌های فقیر و ثروتمند با هم تا بازگشت یک انسان به اعصار گذشته. حالا هم «روزی روزگاری مریخ» حضور یک نفر در زمان و مکان کاملا متفاوت را دستمایه قرار داده و البته که برای قضاوت در مورد کیفیت کار همچنان باید منتظر ماند.
به این بهانه اما می‌شود کمی بیشتر در مورد پیمان قاسمخانی نوشت؛ نویسنده طنازی که سال‌ها درخشیده و آثار قابل قبول خلق کرده است. شاید بزرگترین ویژگی كارهاي او این بود که «معمولي» بودن در آنها جرم محسوب نمی‌شد. در نسخه‌اي كه او براي جامعه‌اش مي‌نوشت، مهم نبود كه يك نفر خيلي آدم مهم و بزرگي نيست، مهارت خاصي ندارد و از خيلي از كارهاي دنيا سر در نمي‌آورد؛ مهم فقط اين بود كه او «انسان» است و همين براي ايجاد دلبستگي كافي به نظر مي‌رسید.
قطعا قاسمخانی هنرمند کاملی نیست و مثلا خیلی از منتقدانش برخی آثار او را «کپی» می‌خوانند، اما با هیچ سطحی از انصاف نمی‌توان ریزبینی این نویسنده و تلاش مستمرش برای تشویق آدم‌ها به ساختن محیطی شادتر وانسانی‌تر را نادیده گرفت. اگرچه نبوغ او در تمثیل و اشارات دقیق به کاستی‌های اجتماعی به ویژه در کارهایی مثل برره، پاورچین، مرد هزار چهره و ساختمان پزشکان به اوج رسید، اما در کنار همه این شاهکارها می‌توان به روایت صمیمی قاسمخانی از آدم‌های عادی و دوست‌داشتنی در آثاری مثل خانه ما، هتل مروارید، مکس، مارمولک، نان و عشق و موتور هزار و ورود آقایان ممنوع اشاره کرد. کاراکترهای مهم هیچکدام از این آثار، شبیه قهرمان‌های کلیشه‌ای و بی‌عیب و نقص دنیای تصویر در ایران نبودند. بلکه برعکس؛ همه جذابیت این فیلم‌ها و سریال‌ها به خاطر آدم‌های عادی و خوش‌قلبی بود که حضور هر کدام‌شان در دنیای واقعی می‌تواند زندگی را شیرین‌تر کند. در سال‌هایی که همه در سینما و تلویزیون سعی می‌کردند انسان را آسمانی کنند، پیمان قاسمخانی قصه‌پرداز «من زمین را دوست دارم» شد. آنجا یک نفر (خپیت با بازی علیرضا خمسه) از فضا به زمین آمد و حالا یک نفر (ناصر با بازی سام درخشانی) از زمین به فضا رفته. ببینیم دستپخت جدید پیمان چه طعمی خواهد داشت؟
