با تماشای «ما در زمان زندگی می‌کنیم» چه در انتظارمان است؟

این فیلم با روایتی که یادآور دوران طلایی کمدی‌های عاشقانه استودیوی ورکینگ تایتل است، داستانی درباره لندن‌نشینان جذاب و پرحرف را روایت می‌کند که عاشق یکدیگر می‌شوند. با این حال، این‌بار داستان به موضوعات پیچیده‌تری می‌پردازد. همان‌طور که از تریلر و ساختار زمان‌پریشی فیلم مشخص است، موضوع اصلی درباره سرطان در مراحل پیشرفته است. این مفهومی است که در بسیاری از درام‌های مرتبط با بیماری به شکلی تکراری دیده شده، اما جان کراولی، کارگردان ایرلندی، توانسته با روایتی تازه و انسانی، این موضوع را به زندگی ببخشد. کراولی، که با فیلم موفق «بروکلین» شناخته می‌شود، بدون تلاش برای اختراع دوباره چرخ، به احساسات بزرگ و صادقانه و بازی‌های قوی بازیگرانش تکیه کرده است.

در «ما در زمان زندگی می‌کنیم»، فیلم کاملاً بر قدرت ستاره‌هایی چون فلورنس پیو و اندرو گارفیلد متکی نیست، اما شیمی بین این دو آن‌قدر قوی است که تصور فیلم بدون حضور آنها دشوار است. هر دو بازیگر پیش‌تر توانایی خود را نشان داده‌اند، اما تاکنون در چنین ژانری دیده نشده بودند. بیشتر نقش‌های آن‌ها تا پیش از این بر جنبه‌های تاریک‌تر زندگی تمرکز داشت. فلورنس پیو، که بیشتر جنبه شاد و گرم شخصیتش را در مصاحبه‌ها یا شبکه‌های اجتماعی نشان داده است، اینجا به عنوان یک قهرمان رمانتیک درخشیده است. او در نقش آلما، یک سرآشپز که در آستانه افتتاح رستوران جدیدش است، ظاهر می‌شود.

داستان فیلم با تصادف آلما با شخصیت توبیاس، که توسط گارفیلد بازی می‌شود، آغاز می‌شود؛ تصادفی که درست در شبی رخ می‌دهد که توبیاس مدارک طلاقش را امضا می‌کند. فیلم به‌شکل غیرخطی میان مقاطع مختلف رابطه این دو شخصیت حرکت می‌کند؛ از روزهای پرشور آغازین تا بارداری پیچیده و در نهایت مواجهه با بیماری آلما. فیلمنامه نیک پین این تغییرات زمانی را به گونه‌ای مدیریت کرده که داستان همچنان روان و قابل‌فهم باقی بماند.

در عین حال، این ساختار از تبدیل داستان به روایتی کلیشه‌ای جلوگیری کرده است. با این حال، پراکندگی صحنه‌های احساسی در طول فیلم از شدت تاثیر نهایی اوج داستان کاسته و حس کاتارسیس یا تخلیه احساسی در پایان فیلم را کمی کاهش داده است.

یکی از جنبه‌های جالب فیلم، توجه به چالش‌های شخصی آلما است. او که نمی‌خواهد تنها به نقش‌های سنتی خانواده محدود شود، تلاش می‌کند تا میراثی حرفه‌ای از خود به‌جا بگذارد. آلما مخفیانه در یک مسابقه آشپزی مهم شرکت می‌کند تا شایستگی خود را به‌عنوان یک سرآشپز ثابت کند. بازی فلورنس پیو در این نقش ترکیبی از گرما و جدیت را به نمایش می‌گذارد که شخصیت آلما را به‌خوبی باورپذیر می‌کند.

تماشای دو بازیگر حرفه‌ای و طبیعی چون پیو و گارفیلد که در هر دو بخش کمدی و درام درخشان هستند، لذت‌بخش است. فیلم جسورانه اما موفقیت‌آمیز، تماما بر دنیای ساخته‌شده توسط این دو شخصیت تمرکز می‌کند و دیگر شخصیت‌ها حضور محدودی دارند. صحنه‌های شاد و لطیف بین این دو شخصیت تاثیر بیشتری نسبت به بسیاری از کمدی‌های عاشقانه اخیر دارد، و در عین حال، صحنه‌های احساسی و جدی فیلم نیز به همان اندازه اثرگذار است. فلورنس پیو در این نقش، که یکی از مهم‌ترین اجراهایش تا به امروز است، بار دیگر ثابت می‌کند که یکی از بهترین بازیگران جوان حال حاضر است.

«ما در زمان زندگی می‌کنیم» بازگشتی به درام‌های عاشقانه کلاسیک است که می‌داند چگونه مخاطب را هم شاد و هم غمگین کند. این فیلم یادآور روزهای اوج این ژانر است و امید می‌رود که آثار بیشتری از این دست ساخته شود.