اجل معلق

عادل تبریزی در سریال بیست قسمتی «اجل معلق»، برای نگه داشتن تماشاگران خود کار دشواری داشته که تا حدود زیادی از پس انجام آن برآمده به ویژه در قسمت‌های پایانی که از ریتم مطلوبی برخوردار است.

عنصری که در قسمت‌های اخیر «اجل معلق» را سرپا نگه داشته و مانع ریزش مخاطب شده، تکیه بیشتر روی شوخی‌های کلامی بین مثلث داود، اجل و غلام و نیز پررنگ‌تر شدن کمدی موقعیت است.

 یکی از ویژگی‌های قسمت‌های اخیر «اجل معلق»، پررنگ شدن شخصیت اجل و کشمکش‌های او با داود بر سر مسائل مختلف است که بخش مهمی از شوخی‌های سریال هم از دل آن بیرون می‌آید.

با توجه به سابقه شانزده ساله ساخت سریال درباره مباحث ماورا الطبیعه در صداوسیما، وقتِ درانداختن طرحی نو در این عرصه رسیده بود که «اجل معلق» چنین جسارتی را به خرج داد.

«اجل معلق» را می توان سریال بی‌ادعا و سرحالی دانست که کارگردانی‌اش را به رخ نکشیده و در عین حال ریتم و ضرباهنگ خوبی هم دارد.

«اجل معلق» یک کمدی روان است که تجربه های زندگی روزمره را به خوبی به تصویر می‌کشد.

سریال «اجل معلق» با محوریت مرگ و معنای زندگی، در قالبی طنز و تامل‌برانگیز، روایتی متفاوت از مواجهه انسان با پایان مسیرش ارائه می‌دهد.