سینمای جهان

در فیلم «کاراملو»، سگ ولگردی که وارد زندگی پدرو می‌شود از جنس حیوانات نمادین سینمای درام نیست؛ او نه استعاره‌ وفاداری‌ست و نه ابژه‌ عشقی بی پایان.

«تلفن سیاه ۲» با گسترش جهان ماورایی و افزایش خشونت، تلاش می‌کند هویت مستقل‌تری بسازد، اما توضیح دادن بیش‌ازحد رازها و تمرکز پراکنده بر شخصیت‌ها، از آن شدت دلهره‌ای را می‌گیرد که نسخه اول با ظرافت ساخته بود.

«یادانگ: خبرچین» فیلمِ اکشن خشن با روایتی پرشتاب است که دنیای زیرزمینی مواد مخدر و فساد دولتی را به تصویر می‌کشد؛ اثری که تجربه‌ای متفاوت در ژانر تریلر محسوب می‌شود.

آنچه «بری لیندون» را به عنوان یک اثر شاخص در سینمای جهان متمایز می‌کند نه صرفا خود اثر که شرایط ساخت و دشواری‌های خلق آن است.

داستان «برادران خونی: بارا ناگا» درباره مضامین آشنای برادری و خیانت است، فیلم هیچ موضع اجتماعی ندارد و اثری از واقع‌گرایی در آن نیست.

«۴۰ هکتار» تلاش دارد تا متفاوت و چشم‌گیر باشد اما خیلی زود ادعاهای خود را فراموش می‌کند و به مسیر روتین یک فیلم هالیوودی بازمی‌گردد.

در فیلم «ناپل به نیویورک» خالق اثر، مهارت کافی برای روایت کامل و جذاب یک داستان تکراری را ندارد ولی پرهیز کارگردان از افتادن به دام احساسات‌گرایی سطحی یکی از نقاط قوت فیلم است.

«بازی یک بیوه» در عین سادگی و حتی ضعف‌هایش یادآور واقعیت‌های تلخی در جهان معاصر است و این خصلت آن را تبدیل به نمایشی هولناک کرده است.

«دوئل‌بازها» فیلم اول ریدلی اسکات یادآور نقاشی‌های کلاسیک است، میزانسن دقیق و نورپردازی شاخصی دارد که روایت را پیش می‌برند و داستان تصویری دیدنی‌اش بیننده را به تامل وامی‌دارد.