نقد

در فیلم «کاراملو»، سگ ولگردی که وارد زندگی پدرو می‌شود از جنس حیوانات نمادین سینمای درام نیست؛ او نه استعاره‌ وفاداری‌ست و نه ابژه‌ عشقی بی پایان.

«تلفن سیاه ۲» با گسترش جهان ماورایی و افزایش خشونت، تلاش می‌کند هویت مستقل‌تری بسازد، اما توضیح دادن بیش‌ازحد رازها و تمرکز پراکنده بر شخصیت‌ها، از آن شدت دلهره‌ای را می‌گیرد که نسخه اول با ظرافت ساخته بود.

«یادانگ: خبرچین» فیلمِ اکشن خشن با روایتی پرشتاب است که دنیای زیرزمینی مواد مخدر و فساد دولتی را به تصویر می‌کشد؛ اثری که تجربه‌ای متفاوت در ژانر تریلر محسوب می‌شود.

آنچه «بری لیندون» را به عنوان یک اثر شاخص در سینمای جهان متمایز می‌کند نه صرفا خود اثر که شرایط ساخت و دشواری‌های خلق آن است.

داستان «برادران خونی: بارا ناگا» درباره مضامین آشنای برادری و خیانت است، فیلم هیچ موضع اجتماعی ندارد و اثری از واقع‌گرایی در آن نیست.

خط اصلی داستان فیلم «متریالیست‌ها» با همان ترجمه مادی گرایان چندان بدیع و تازه به نظر نمی‌رسد و آثار بسیاری در سینمای جوان بر اساس همین ماهیت انتخاب دوگانه و چالش‌های بر سر دوراهی ساخته شده‌اند.

سریال «بی‌وقفه» با تکیه بر مناظر طبیعی چشم‌نواز و قهرمانی مردانه‌، می‌کوشد درامی جنایی و رازآلود خلق کند اما با شخصیت‌پردازی سطحی، روایت‌پردازی باورناپذیر و دیالوگ‌محوری افراطی چیزی بیش از نسخه‌ آبکی و کپی‌ از آثار موفق‌تر نیست.

«۴۰ هکتار» تلاش دارد تا متفاوت و چشم‌گیر باشد اما خیلی زود ادعاهای خود را فراموش می‌کند و به مسیر روتین یک فیلم هالیوودی بازمی‌گردد.

در فیلم «ناپل به نیویورک» خالق اثر، مهارت کافی برای روایت کامل و جذاب یک داستان تکراری را ندارد ولی پرهیز کارگردان از افتادن به دام احساسات‌گرایی سطحی یکی از نقاط قوت فیلم است.