نقد

آنچه «بری لیندون» را به عنوان یک اثر شاخص در سینمای جهان متمایز می‌کند نه صرفا خود اثر که شرایط ساخت و دشواری‌های خلق آن است.

داستان «برادران خونی: بارا ناگا» درباره مضامین آشنای برادری و خیانت است، فیلم هیچ موضع اجتماعی ندارد و اثری از واقع‌گرایی در آن نیست.

خط اصلی داستان فیلم «متریالیست‌ها» با همان ترجمه مادی گرایان چندان بدیع و تازه به نظر نمی‌رسد و آثار بسیاری در سینمای جوان بر اساس همین ماهیت انتخاب دوگانه و چالش‌های بر سر دوراهی ساخته شده‌اند.

سریال «بی‌وقفه» با تکیه بر مناظر طبیعی چشم‌نواز و قهرمانی مردانه‌، می‌کوشد درامی جنایی و رازآلود خلق کند اما با شخصیت‌پردازی سطحی، روایت‌پردازی باورناپذیر و دیالوگ‌محوری افراطی چیزی بیش از نسخه‌ آبکی و کپی‌ از آثار موفق‌تر نیست.

«۴۰ هکتار» تلاش دارد تا متفاوت و چشم‌گیر باشد اما خیلی زود ادعاهای خود را فراموش می‌کند و به مسیر روتین یک فیلم هالیوودی بازمی‌گردد.

در فیلم «ناپل به نیویورک» خالق اثر، مهارت کافی برای روایت کامل و جذاب یک داستان تکراری را ندارد ولی پرهیز کارگردان از افتادن به دام احساسات‌گرایی سطحی یکی از نقاط قوت فیلم است.

«بازی یک بیوه» در عین سادگی و حتی ضعف‌هایش یادآور واقعیت‌های تلخی در جهان معاصر است و این خصلت آن را تبدیل به نمایشی هولناک کرده است.

«دوئل‌بازها» فیلم اول ریدلی اسکات یادآور نقاشی‌های کلاسیک است، میزانسن دقیق و نورپردازی شاخصی دارد که روایت را پیش می‌برند و داستان تصویری دیدنی‌اش بیننده را به تامل وامی‌دارد.

فیلم «سالتبرن» اثر امرالد فنل، به نقد جاه‌طلبی و جامعه طبقاتی می‌پردازد و داستان دانشجویی فقیر را روایت می‌کند که با ورود به دنیای اشرافی، درگیر کابوسی تاریک می‌شود.