آخرین تولد: روایت یک سقوط

به گزارش فیلم نت نیوز،با اکران آنلاین فیلم سینمایی «آخرین تولد» ساخته نوید محمودی در فیلم‌نت نگاهی به این اثر به قلم محمد جلیلوند عضو انجمن منتقدان سینما داریم.

رویدادهای مهم تاریخی دستمایه فوق العاده‌ای برای به تصویر کشیده شدن روی پرده نقره‌ای هستند چراکه عناصر کلیدی درام را با خود دارند به ویژه اتفاق‌های تاریخ معاصر که تماشاگر به اشکال مختلف به آن اشراف داشته یا آگاهی حداقلی از آن دارد. سقوط افغانستان در ماه اوت ۲۰۲۱ میلادی، یکی از همین دسته رویدادها است که پتانسیل لازم برای تولید فیلم و سریال را دارد چراکه یک سوی آن نیروی مهاجمی قرار دارد که عقبه‌ای ترسناک داشته و سوی دیگر آن مردم بی گناهی حضور دارند که هنوز از موج اول طالبان در دو دهه پیش زخمی هستند. همه اینها دست به دست هم داده و مصالح کافی برای خلق یک ملودرام تاثیرگذار را در اختیار نوید محمودی قرار داده تا «آخرین تولد» را براساس این اتفاق تلخ و تکان دهنده بسازد.

در ساخت آثاری از این جنس، فیلمنامه‌نویس کارگردان به و شکل با موضوع مواجه می‌شوند: نخست به شکل مستقیم با حادثه مواجه شده و روی وجوه بیرونی آن کار می‌کنند. دسته دیگر، از نمایش اتفاق به شکل مستقیم پرهیز کرده و بیشتر به بازتاب آن می‌پردازند. «آخرین تولد» از جنس دسته دوم است که به ماجرای سقوط کابل از زاویه ذکر شده نگریسته است. محمودی تکه‌ای از سکانس پایانی را در سکانس نخست آورده و سپس با یک فلاش بک قصه خود را به دو هفته پیش از سقوط می‌برد. شب تولد ثریا قهرمان آخرین تولد که خبرنگار است و همراه شوهرش فهیم زندگی خوبی دارد. محمودی در یک سوم ابتدایی فیلم فضاسازی را به خوبی انجام داده و شادی‌ای را به تصویر می‌کشد که تنشی زیرپوستی در آن جریان دارد.

نقطه عطف نخست هم به درستی سرجای خود قرار گرفته و شوک خوبی به آن می‌دهد. در نیمه میانی فیلم نیز قصه وارد فاز تازه‌ای شده و تماشاگر را در بیم و امید نسبت به فرجام کار ثریا، فهیم و دوستانشان قرار می‌دهد. آدم‌هایی که هر یک به نوعی با رسانه و فرهنگ ارتباط داشته و حال با ورود نیروی مهاجم بیم جانشان می‌رود؛ همان عنصر امتحان پس داده‌ای که از دل سینمای قصه‌گو بیرون آمده و تک لوکیشن بودن فیلم را تا حدود زیادی تحمل پذیر می‌کند. در این بین خرده داستان‌هایی هم به تنه اصلی فیلمنامه چسبیده که گاه خوب از کاردرآمده و گاه بی رمق به نظر می‌رسند. برای مثال می‌توان به قصه لیلی و احمد اشاره کرد که روی روند پیشرفت داستان تاثیر داشته و نقطه اول هم بر پایه آن شکل می‌گیرد. در نقطه مقابل دختر جوانی قرار دارد که به عنوان مدل فعال بوده و تنشی اساسی با شوهرش دارد. در پرداخت شخصیت‌ها بیشتر شاهد تیپ و تیپ-شخصیت هستیم که البته می‌توان ثریا را از آنها جدا کرد؛ شخصیتی کنشمند که تماشاگر را کاملا به سمت خود کشانده و به همذات پنداری با او وادار می‌کند.

«آخرین تولد» با وجود آن که در پرده میانی با مشکل افت ریتم مواجه شده و داستانک ها آنچنان که باید به روند پیشرفت فیلم کمک نمی کنند، در پرده پایانی جان گرفته و سیر صعودی را تا رسیدن به نقطه اوج طی می کند. کار کردن در فضای بسته ریسک بزرگی بوده که نوید محمودی در مقام کارگردان متقبل شده و با یک دکوپاژ نسبتا خوب از عهده آن برآمده است.

«آخرین تولد» فیلم پربازیگری است که نقش‌های اصلی آن خوب انتخاب شده و تنها در انتخاب نقش‌های مکمل نوسان به چشم می‌خورد. (الناز شاکردوست) انتخاب هوشمندانه‌ای برای ایفای نقش ثریا بوده و چند لحظه درخشان در بازی‌اش به چشم می‌خورد و در عین حال لهجه‌اش هم درست از کار درآمده است. پدرام شریفی هم با وجود آن که نقش کمرنگ‌تری نسبت به شاکردوست دارد، مکمل خوبی به نظر می‌رسد. در بین بازیگران مکمل هم سوگل و شیدا خلیق بهتر از بقیه از عهده اجرای نقش‌هایشان برآمده و به باور تماشاگر می‌نشینند.

محمد جلیلوند

آخرین تولد را اینجا ببینید.

گالری عکس «آخرین تولد»