فیلم «چشمانت را ببند» (ویکتور اریسه) از دید منتقدان ادای دینی است به هنر سینما.
به گزارش فیلم‌نت نیوز، «چشمانت را ببند» به کارگردانی ویکتور اریسه، فیلمساز کهنه‌کار اسپانیایی، یکی از آثار حاضر در بخش نمایش‌های کن در هفتادوششمین دوره این جشنواره بود. اریسه که ماه آینده هشتادوسه ساله خواهد شد، فیلمساز بسیار گزیده‌کاری است و در طول نیم قرن فعالیت به‌عنوان کارگردان تنها چهار فیلم بلند ساخته است.
داستان «چشمانت را ببند» در سال ۲۰۱۲ اتفاق می‌افتد؛ جایی که حدود بیست سال بعد از ناپدیدشدن مرموز بازیگری به‌نام خولیو آرناس در حین فیلمبرداری فیلمی به نام «نگاه خداحافظی»، یک برنامه جنجالی تلویزیونی این پرونده را از نو باز می‌کند.
در ادامه نگاهی به نظرات برخی از منتقدان در مورد «چشمانت را ببند» انداخته‌ایم.
پیتر بردشاو منتقد «گاردین» نوشت: اولین فیلم بلند سینمایی کارگردان «روح کندوی عسل» در ۳۰ سال گذشته به منظور تعمق در خاطرات، دوران سالخوردگی و سینما از یک ساختار فیلم در فیلم استفاده کرده است. ویکتور اریسه کارگردان ۸۲ ساله که پیش‌تر تنها سه فیلم بلند را جلوی دوربین برده است حالا با فیلم «چشمانت را ببند» که عنوانش را می‌توان به نوعی یک «خداحافظی» در نظر گرفت، به سینما برگشته است. ما البته می‌توانیم امیدوار باشیم که این چنین نیست و بگوییم «چشمانت را ببند» فیلمی اسرارآمیز، طولانی و با ساختاری است که شاخصه‌اش انسانیت و پرمایگی است. همه چیز در این فیلم درباره تعادل میان حافظه و فراموشی است، چیزی که همه ما با رسیدن به پایان زندگی خود درباره آن بحث می‌کنیم و همچنین درباره سینماست که به ارتقای حافظه و بازیابی خاطراتی که محو شده‌اند، کمک می‌کند. «چشمانت را ببند» می‌تواند یک تفسیر غیرعادی در مورد غیبت اریسه در این مدت ۳۰ سال باشد.
جوردن مینتزر منتقد «هالیوود ریپورتر» نوشت: ویکتور اریسه فیلمساز چیره‌دست اسپانیایی در «چشمانت را ببند» به قدرت فیلم‌ها و سینما ادای احترام کرده است. من معتقدم تیه‌ری فرمو احتمالا روزی مجبور شود توضیح بدهد که چرا تصمیم گرفت این فیلم را که چنین ادای احترام زیبا و قدرتمندی به سینما داشته را به جای حضور در بخش مسابقه اصلی، در بخش جنبی جشنواره جای دهد. این فیلم یک کار بی‌نقص در عرصه فیلمسازی است که توسط یک هنرمند بزرگ ساخته شده است. شخصیت اصلی «چشمانت را ببند» در واقع یک فیلمساز و رمان‌نویس سالخورده به نام میگل گارای (با بازی مانولو سولو) است که مانند اریسه دهه‌هاست فیلمی نساخته و اکنون همچون یک گوشه‌گیر در یک دهکده در کنار دریا زندگی می‌کند.
بیلج ابیری منتقد «والچر» نوشت: «چشمانت را ببند» درباره سینماست، البته نه آنطور که در سال‌های اخیر به آن عادت کرده‌ایم. این فیلم یک نامه عاشقانه یا یک پیام تلخ نیست، بلکه جست‌وجوی سینما به عنوان خاطره و ارزش نسبی آن خاطره است؛ فیلمی است که توسط مردی ساخته شده که دهه‌هاست نتوانسته فیلم‌هایی را که می‌خواسته کارگردانی کند.
محمدامین شکاری
