به یاد فریدون شهبازیان که برای سینما نواخت

به گزارش فیلم‌نت نیوز، نسلی از موزیسین‌های دهه پنجاه که در تولید آلبوم‌های گوناگون حضور داشتند خیلی زود جذب سینمای دهه شصت شده و آثار درخشانی را رقم زدند. تماشاگران علاقمند سینمای ایران نیز با ملودی‌ها خو گرفته و به مرور قادر به تشخیص نام آهنگساز آن شدند. غلبه سینمای ملودرام بر سایر ژانرها نیز دست آهنگسازها را برای تولید ملودی‌هایی که بار عاطفی فیلم را غنی‌تر می‌کرد بازمی گذاشت.

فریدون شهبازیان یکی از شناخته شده‌ترین آهنگسازهای سینمای ایران به ویژه در دهه شصت و هفتاد بود؛ دوره‌ای که تولید در بخش خصوصی رونق بیشتری داشته و تهیه کنندگان از موسیقی به عنوان عاملی برای فروش بیشتر کارهایشان بهره می‌بردند. شهبازیان که دوره درخشانی از همکاری با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را مابین سال‌های پنجاه تا پنجاه و هفت در کارنامه داشت، ساخت موسیقی متن را از نیمه نخست دهه پنجاه آغاز کرده و در دهه شصت به اوج رسید. میرزا کوچک خان ساخته امیر قویدل با توجه به قصه و سکانس‌های پر هیجان‌اش موسیقی خاصی را می‌طلبید که شهبازیان به خوبی این کار را انجام داده است. آوار و پاییزان به ترتیب از ساخته‌های سیروس الوند و رسول صدرعاملی دیگر آثار پرفروش و پرتماشاگر شهبازیان به حساب می‌آیند که موسیقی دومی بسیار مورد توجه تماشاگران قرار گرفت. به خصوص ملودی و ترانه عنوان‌بندی پایانی فیلم که با صدای خود شهبازیان ضبط شده بود.

احاطه وی به موسیقی نواحی مختلف ایران، در سینما بسیار به کارش آمده و آثار درخشانی را به یادگار گذاشت. شیر سنگی به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی بدون شک شاخص‌ترین آنها است که وام گرفته از موسیقی اقلیم بختیاری است. به ویژه سکانسی که علی یار و همراهانش برای تقابل با نامدارخان آماده می‌شوند و موسیقی نقش فوق العاده‌ای در القای شوری دلاورانه در تماشاگر دارد. همین طور ترانه پایانی فیلم که بازخوانی ترانه‌ محلی و مشهور آن خط به حساب می‌آید.

شهبازیان تجربه همکاری موفق با جوزانی را دو سال بعد با فیلم در مسیر تندباد تکرار کرده و موسیقی پرحجم و متنوعی را برای سکانس‌های مختلف فیلم ساخت. به خصوص برای سکانس‌های پرهیجان و سرشار از تنش فیلم که مکمل فوق العاده‌ای برای تصاویر گرفته شده به حساب می‌آید. جالب اینکه موسیقی هردو فیلم در دو دوره از جشنواره فیلم فجر صرفا نامزد شده و هیئت داوران در نهایت کج سلیقگی آن دو را مستحق سیمرغ بلورین خود ندانست!

شهبازیان در دهه هفتاد در سینما کم‌کارتر از گذشته شده اما همچنان با گزیده کاری آثار درخشانی را رقم می‌زد. هیوا ساخته رسول ملاقلی‌پور یکی از آنها است که به واسطه اتمسفر خاص فیلم به موسیقی متفاوتی هم نیاز داشت. کاری که فریدون شهبازیان به بهترین شکل انجام داده و به عاشقانه درخشان ملاقلی پور رنگ و رخ دیگری بخشید. آخرین فیلمی که موسیقی آن با ملودی‌های شهبازیان گوشه‌ای از ذهن علاقمندان پروپاقرص سینمای ایران ماند، گل‌چهره به کارگردانی وحید موساییان است. فیلمی در ستایش سینما که در کابل تحت اشغال طالبان می‌گذرد و موسیقی نقشی کلیدی در آن دارد آن هم با استفاده از ملودی‌هایی که در عین تعلق به آن اقلیم، جهانشمول است.

فریدون شهبازیان همچون نسلی از هنرمندان تاثیرگذار سینمای ایران، علاقه ویژه‌ای به کارش داشته و حتی در اندک سریال‌های زیر سطح متوسطی همچون بازگشت به خانه و یاور نیز آن را کاملا جدی می‌گرفت تا جایی که حتی هنگام ضبط موسیقی یاور با وجود شکستگی دست راست و نیاز به جراحی، آن را چند روزی به تعویق انداخته و پس از ضبط بخشی از موسیقی سریال راهی اتاق عمل شد. فریدون شهبازیان صبح امروز در ۸۲ سالگی به علت بیماری ریوی درگذشت. یادش گرامی.

محمد جلیلوند

فریدون شهبازیان درگذشت