«نهنگ عنبر ۲: سلکشن رویا» که به‌تازگی در پلتفرم فیلم‌نت عرضه شده است، یکی از موفق‌ترین فیلم‌های دهه ۱۳۹۰ است که در زمان نمایش عمومی توانست رکورد فروش را در تاریخ سینمای ایران بشکند. اما این موفقیت چگونه به‌دست آمده است؟
به گزارش فیلم‌نت نیوز،سامان مقدم با قسمت اول «نهنگ عنبر» دست به یک خاطره‌بازی با عناصر و جزئیات «سبک زندگی» یک نسل زد. نسلی که نوجوانی‌اش در دهه ۱۳۶۰ طی شد و چیزهای عجیب‌وغریبی دید که نسل‌های بعدی عمرا تجربه کرده باشند! این خاطره‌بازی، هم خوب فروخت، هم حسابی به مقدم و شرکا مزه کرد تا بلافاصله دست به کار تولید «نهنگ عنبر ۲» شوند. این دفعه حاصل کار به شیرینی و بامزگی قسمت اول درنیامد اما هرچه بود توانست توده سینماروی جامعه را به سالن‌ها بکشاند و رکورد فروش سینمای ایران را بشکند. فیلمی که از کمدی موقعیت شروع می‌کند و با ملودرام عاشقانه به پایان می‌رسد.
«نهنگ عنبر ۲» ادامه ماجرای قسمت اول نیست. بیشتر یک‌جور خاطره‌بازی با آهنگ‌ها و فیلم‌هایی است که به خاطره مشترک یک نسل تبدیل شده‌اند. احتمالا خود سامان مقدم هم چنین ادعایی نداشته باشد، اما دوگانه «نهنگ عنبر» خواسته و ناخواسته قصه یک نسل شد. نسلی که خیلی چیزها بهش سخت گرفته شد و خیلی از عجایب را به چشم خود دید تا امروز که پا به میانسالی گذاشته است. ارژنگ و رویا هم در این قسمت میانسال شده‌اند و حالا قرار است ازدواج کنند و بالاخره به سه دهه فراق عاشقانه پایان بخشند. در این مسیر، قصه نیست که آنها را پیش می‌برد. این حس‌هایی که بعد از شنیدن هر ترانه در ارژنگ و رویا زنده می‌شود و تداعی خاطره‌های مشترک آن دو است که موتور محرکه فیلم می‌شود. «نهنگ عنبر ۲»، فیلم قصه‌محوری نیست. ترانه‌ای قدیمی در طول سفر ارژنگ و رویا به سمت شمال پخش می‌شود و این دو دست ما را می‌گیرند و می‌برند وسط خاطره‌های خودشان (خودمان) رهایمان می‌کنند.
آن وسط‌ها یادی هم از سنت فیلم دیدن و دست به دست کردن کاست‌ها و دستگاه‌های پخش، زیر خطِ خطرِ آن دهه به میان می‌آید. ارجاع‌های فیلم به «شعله»، «گریس» و یا «راکی» برای نسل‌های بعدی شاید خیلی جذاب نباشد. اما دقیقا از دل خاطره‌های جمعی نسل ما و شمایل ناساز زندگی یک نوجوان در آن مقطع غریب تاریخی برآمده و بر دل آدم‌های میانسال امروز و تین‌ایجرهای سرگشته آن روزگار می‌نشیند.
موفقیت تجاری فیلم و دست یافتن به رکورد قابل توجه بیست و یک میلیارد تومان، گواهی است بر اینکه یاد ایام، حتی با قصه‌ای دست و پا شکسته و پیوندی گسسته هم می‌تواند برای توده مخاطب سینمای ایران جذاب باشد و بفروشد. آن هم در بازار سینمای ایران که مخاطبش هر لحظه شگفتی تازه‌ای می‌آفریند و یادآور می‌شود که فرمول‌های کهنه و نخ‌نمای سینما و کلیشه‌های دو قطبی روشنفکرانه/ عامه‌پسند را باید دور بیندازیم و سپس به تحلیل رفتاری مخاطب سینمای ایران بنشینیم. این روزها هم فیلم سنگین و هنرمندانه‌ای مثل «فروشنده» با استقبال عظیم مواجه می‌شود، هم فیلم‌های بدنه هنر/ صنعت سینمایمان مثل «نهنگ عنبر» و «خالتور». مهم آن «آن» است که فیلم اگر داشته باشد، بی هو و جنجال و بیلبورد و تظاهر به توقیف شدن، توده مخاطب را به تماشا می‌کشاند. «نهنگ عنبر ۲»…، هر چه نداشته باشد، آنی دارد که خواستنی است.
[فیلم «نهنگ عنبر ۲: سلکشن رویا» را می‌توانید این‌جا تماشا کنید.]هلیا الهی
منبع: ماهنامه پژواک هنر
