«هفت بهارنارنج» عطر و طعم یک فیلم خوب را دارد

به گزارش فیلم نت نیوز، «هفت بهارنارنج» به کارگردانی فرشاد گل سفیدی که در بخش سینما آنلاین فیلم نت عرضه شده روایتی عاشقانه از زندگی شمس و طلعت است. شمس استاد ادبیات بازنشسته دانشگاه (با بازی علی نصیریان) است که در دوران کهنسالی به سر می برد و حالا بیماری آلزایمر نیز مزید بر علت می شود تا در فضاهایی از واقعیت، خیال و توهم در رفت و آمد باشد. طلعت (با بازی لادن مستوفی) عشق تمام نشدنی شمس است که حالا هفت سال است در کما بسر می برد اما شمس حاضر نیست با باز کردن دستگاه های تنفسی به زندگی نباتی او پایان دهد.

«هفت بهارنارنج» در ابتدا در جذب مخاطب شاید کمی ناکام به نظر برسد اما هر چه فیلم به جلو می رود، صمیمیتش در روایت سبب می شود تا تماشاگر الفت بیستری با اثر پیدا کند. فیلم روایتش را آرام آرام به پیش می برد، فضاسازی می کند، تصاویر و دوربین فیلمساز در عین ارائه تابلوهای زیبا از جغرافیای اثر اما حواسش هم هست که چندان اغراق آمیز نباشد و مخاطب خود را در مسیری که به فیلم آسیب می زند گرفتار نکند که این مهم را شاید بتوان در سابقه مدیر فیلمبرداری بودن کارگردان اثر نیز جستجو کرد.

«هفت بهارنارنج» اما تمام قدرت و توان اصلی اش در بازی علی نصیریان نهفته است، یک بازی درخشان، عمیق و چندوجهی که انگار از پیش برای خود او نوشته شده است چراکه اساسا فیلم های کم کاراکتر، کم لوکیشن و کم تنش را یا روایت و درام باید بار آن را به دوش بکشد یا بازیگرانی که توان پر کردن کاستی های فیلم را داشته باشند که علی نصیریان در این مسیر پرفروغ ظاهر شده است.

گل سفیدی در بیان روایت خود نیز تمامی تلاش خود را به کار بسته است تا در دام کلیشه ها نیفتد که در لحظاتی موفق است و در لحظاتی نیز پایش می لنگد اما توانسته است خود را جمع و جور کند به ویژه در لحظاتی که فیلم به سمت و سوی شعارزدگی و لوس شدن فضای عاشقانه اثر نزدیک می شود به سرعت خود را نجات می دهد و فیلم اگرچه شعار هایی با خود دارد اما به هیچگاه اثری شعارزده نیست و وجه شاعرانگی آن می چربد.

مهمترین ویژگی قصه در «هفت بهارنارنج» را می توان در بخش دوم فیلم دانست؛ جایی که مخاطب تازه متوجه می شود که بازی شمس با طلعت فقط در توهم و رویا نیست و بلکه طلعت در اتاقی در خانه حضوری واقعی دارد، اگر چه در کماست و بر تختی زندگی نباتی دارد. این رمزگشایی در نیمه فیلم باعث می شود تا جان تازه ای به درام اثر بخشیده شود و فیلم را از سکون نجات دهد.

«هفت بهارنارنج» اما در شخصیت پردازی با ضعف هایی روبروست که نمی توان از کنار آن گذشت، اگرچه نگاه نمادین فیلمساز به آدم ها سبب شده تا انتظار لایه های عمیق شخصیتی از آنها نداشته باشیم و در بستر نشانه گذارانه اثر با آن مواجه شویم اما برخی از آنها از جمله کاراکتر سارا رسول زاده و هومن حاج عبداللهی در ساختار نشانه شناسی فیلم نیز به درستی جای نگرفته اند.

«هفت بهارنارنج» در مجموع درام عاشقانه ای است که عطر و طعم یک فیلم خوب را با خود دارد اگرچه در لحظاتی کم توفیق باشد.

حمیدرضا کاظمی پور عضو انجمن منتقدان سینما

هفت بهارنارنج به طور اختصاصی در سینما آنلاین فیلم نت