«شهرک» تجربه‌ای نسبتا جدید در سینمای ایران است که به دور از تکنیک‌گرایی‌های مرسوم فیلمسازان نسل نو، قصد دارد در پرداخت داستانی، مدرن و جدید باشد.
به گزاش فیلم نت نیوز، فیلم سینمایی «شهرک» به کارگردانی علی حضرتی مدتی است در فیلم نت اکران آنلاین شده است و مخاطبان می توانند با بلیت ۸۰ هزار تومانی آن را در فیلم نت تماشا کنند. با هم نقد محمد تقی زاده منتقد و عضو انجمن منتقدان درباره این اثر سینمایی را می خوانیم.
علی حضرتی در دومین ساخته سینمایی بلند خود بعد از «سازهای ناکوک» در سال ۱۳۹۸، به سراغ فیلم «شهرک» رفته که فیلمنامه آن نوشته خود حضرتی و تهیه‌کنندگی آن برعهده علی سرتیپی است.
خاستگاه علی حضرتی با توجه به سوابق فعالیت او در مطبوعات و تئاتر و سینما، بیش از هر چیز به ادبیات و هنرهای نمایشی مرتبط می‌شود از همین رو نیز بارقه‌هایی از مدرنیته و نمایشنامه‌های کلاسیک در شخصیت‌پردازی و درام داستانی «شهرک» قابل ردیابی و مشاهده است.
«شهرک» داستان پسری است که عاشق بازیگری است و با قبول شدن در یک پروژه سینمایی با شرایط خاص، زندگی فردی و سرنوشت او دچار مخاطرات و تغییراتی می‌شود، از این‌رو فضای داستان با توجه به الگوهای انتزاعی و هنری فیلم، الگویی مدرن است که درام فیلم در فیلم یک شخصیت را در بستر اجتماعی قدیمی و اجتماعی جدید روایت میکند.
شرایط حضور در پروژه سینمایی بدین صورت است که بازیگران این فیلم می‌بایست چند ماه در یک محیط ایزوله شده که همان شهرک مدنظر فیلمساز است، حاضر شوند و این‌گونه معاشرت با دیگر کاراکترها و زندگی کردن با نقش‌ها، آنها را آماده حضور در نقش اصلی خواهد کرد. این شرایط خاص باعث تغییراتی در شیوه زندگی و خلقیات و روحیات حاضران در فیلم می‌شود و روابط احساسی و عاطفی آنها را نیز تحت‌تاثیر قرار می‌دهد، ماجرای «شهرک»، تقابل با شرایط جدید و سرنوشت آدم‌ها در این موقعیت‌ها است… .
با همین داستان چندخطی حال و هوای انتزاعی، ویژه و تا حد زیادی مدرن و تجربه‌گرایانه فیلم «شهرک» مشخص می‌شود. از طرفی دیگر، جایگاه نمادها چه در کلیات و چه در جزئیات، قابل تامل و تحلیل است.
در نمای کلی، آدم‌ها به مثابه تیپ‌هایی هستند که بسته به شرایط تغییرات زیاد و عدیده‌ای می‌کنند؛ در این نوع نگاه، شخصیت‌ها به خودی خود حایز ویژگی و ماهیت نیستند و همه‌چیز با موقعیت‌ها تعریف و تغییر میکند. فرهاد فیلم «شهرک» هم از این الگوی رفتاری پیروی میکند و بعد از حضور در شهرک و فرو رفتن در نقش جدید، زندگی عاطفی‌اش هم به شدت تغییر میکند به نحوی که، عشق سابق خود را به نوعی فراموش و وارد رابطه‌ای تازه می‌شود و دلبسته دختر جدید در نقش پروژه سینمایی‌اش می‌شود. این نوع رویکرد، می تواند ریشه‌های روانشناسانه و جامعه‌شناسانه نیز داشته باشد و همچنان که گفته شد، به نوعی مدل غیرکلاسیک و انتزاعی در سینمای روشنفکری جهان طبقه‌بندی می‌شود.
الگوهای نمادگرایانه و استعاری فیلم، به شدت سینمای اروپا را با فضاهای تاریک و سرد آن جریان سینمایی تداعی میکند. به کاربردن رنگ‌های تیره در فیلم که به ویژه با رنگ‌های سبز و قهوه‌ای تیره نشان داده می‌شود نوعی فضای سرد و تیره را تداعی میکند که از لحاظ نمادگرایی هنری نشان از خفقان، فضای دستوری و همچنین زور و نوعی نظامی‌گری است. در رفتار بازیگران فیلم نیز چنین رویکردی مشاهده می‌شود برای مثال نقش بازیگردان فیلم بدون اینکه توضیحی به عوامل و بازیگران فیلم بدهد به صرف اینکه در فیلم یک کارگردان مشهور نقش‌آفرینی می‌کنند، آنها را به کارهایی مجبور میکند که هیچ‌کدام از دلیل و هدف آن کارها چیزی متوجه نمی‌شوند و این قرار است مزیتی نیز برای آن فیلمساز تلقی شود.
در صحنه ابتدایی فیلم، هنرجوهای متفاوتی وارد اتاق می‌شوند و از آنها تست بازیگری گرفته می‌شود. پرداخت جالب علی‌حضرتی در این سکانس اولیه، نوید یک فرم‌گرایی هنری را می‌دهد. آنجا که تصاویر با فلو و فوکوس نشان داده می شوند و تصویر دور افراد فلو و تصویر نزدیک و داخل قاب آنها واضح و متمرکز نشان داده می‌شود تا به نوعی بازنمایی آدم‌ها با نقاب‌های روزانه‌شان را تداعی کند که با تمهید نمای واضح و ناواضح ارائه شده است.
در ادامه نیز از این نوع تمهیدات بصری در فیلم وجود دارد: لحظه خداحافظی ساعد سهیلی از خانواده، او از راه پله‌ها به سمت پایین می‌رود که نماد شناخت دقیق‌تر خود و خودشناسی است از سوی دیگر، در طول بازیگری در شهرک، شاهد بالارفتن فرهاد از پله‌ها به سمت بالا هستیم که قرار است نوعی بلندپروازی او را تداعی کند. در لحظات سخت تصمیم‌گیری فرهاد در خانه، قاب‌ها بسته‌تر شدند تا فشار تصمیم‌گیری او را نشان دهند و در آخر می‌توان به سیبل رنگی پشت سر او اشاره کرد که به هدف‌گیری و امیال بلندپروازانه او دلالت دارد.
«شهرک» فیلم به نسبت پربازیگری است، از کاظم سیاحی و ساعد سهیلی تا همایون ارشادی، شاهرخ فروتنیان و مرتضی ضرابی در فیلم ایفای نقش می‌کنند. کاظم سیاحی در نقش بازیگردان پروژه داخلی فیلم، یکی از شمایل متفاوت کارنامه کاری خود را در «شهرک» علی حضرتی ایفا کرده است. ساعد سهیلی نیز جزو بازیگران محبوب سینمای ایران محسوب می‌شود که هم در سینمای بدنه و تجاری و هم در سینمای قصه‌گو و حتی روشنفکری نقش‌آفرینی کرده، بار اصلی داستان و شخصیت کلیدی فیلم «شهرک» را برعهده گرفته‌است. بازی در «شهرک» برای سهیلی گویی بازی در دو نقش است و او می‌بایست علاوه بر نقش خود در فیلم اصلی، نقش بازیگر پروژه سینمایی را نیز ایفا کند.
«شهرک» با وجود معایب و محاسنش، تجربه‌ای نسبتا جدید در سینمای ایران است که به دور از تکنیک‌گرایی‌های مرسوم فیلمسازان نسل نو، قصد دارد در پرداخت داستانی، مدرن و جدید باشد؛ اتفاقی که می‌تواند نوید یک فیلمساز تازه نفس که با مدیوم ادبیات و هنر آشناست بدهد و قرار است هوای تازه‌ای را به سینمای تکراری و کلیشه‌ای ایران بدمد.»
فیم سینمایی «شهرک» را از اینجا ببینید.
