صبح سینما:ژانر وحشت ، یکی از سخت پسندترین ژانرهایی ست که همواره حرف و حدیث در خصوص آثار این ژانر ، به کثرت یافت می شود و فعالیت در این ژانر ، نیازمند برخورداری از جرات و جسارت بالایی است.
یکی از مولفه هایی که اکثر سینماگران بر آن اشراف کامل دارند این است که فیلم خوب ژانر وحشت ، فیلمی ست که بتواند مخاطب را بترساند و او را برای لحظاتی هم که شده ، با استفاده از عنصر تعلیق ، میخکوب کند . اما بدترین بحرانی که میتواند برای یک اثر تولید شده در این ژانر اتفاق بیفتد ، مواجه شدن مخاطب با اثری کمدی و طنز است . در این موقعیت نه تنها مخاطب با عناصر گنجانده شده در متن و تصویر ارتباط برقرار نمی کند ، بلکه اثر برایش بی اهمیت می شود و به تمسخر روی می آورد.
در طی سالیان اخیر ، تعداد زیادی فیلم و سریال با بکارگیری ژانر وحشت در صنعت سینمای ایران تولید شده اند که علی رغم تبلیغات فراوان ، نتوانستند رگ خواب مخاطب را پیدا کنند و با شکست مواجه شدند . اما بالاخره بعد از مدت ها انتظار جهت حاصل شدن فرج در این ژانر ، سریالی مطلوب و قابل تقدیر از نمایش خانگی منتشر شد که معیار های اثری فاخر را داراست.
سریال آنها ، دقیقا همان چیزی بود که جای خالی اش در میان سایر سریال های نمایش خانگی احساس می شد و پایانی بر تمام حسرت های دوستداران ایرانی ژانر وحشت بود.
آنها میتواند امیدبخش جریانی متفاوت و الگویی کارآمد برای سینمای ایران باشد تا به غیر از آثار درام و عاشقانه ، شاهد تولید این دست آثار هم باشیم که کم هم علاقمند ندارند.
آنها با تلفیق سوژه های بکر بومی/جهانی ، به همراه داستانگویی درست ، توانست ژانر وحشت را در ایران ، چندین پله بالاتر ببرد و نشان دهند که با محدودیت های ممکن هم میتوان اثری درخور شان مخاطب ایرانی تولید کرد.
از نکات قابل توجه و تحسین که تاثیر بسزایی در موفقیت این سریال داشته ، نگارش فیلمنامه به صورت « آنتولوژی » است . یعنی هر اپیزود از سریال ، داستان و شخصیت های مجزا و مستقلی دارند که با این رویکرد ، مخاطب برای تماشای قسمت های بعدی ترغیب به دنبال کردن سریال می شود.
بعضی از اپیزودهای آنها ، از متن تا تصویر ، به قدری خوب کار شده بودند که حتی قابلیت یک فیلم سینمایی را داشتند . در واقع سوژه و ایده ی اولیه آن اپیزود ها ، همچین کششی را برای سریال ایجاد میکند . مانند اپیزود « هورلا هورلا » ، « گوشه نشینان » و «غراب دره» که به تنهایی ، بخش اعظمی از موفقیت این سریال را شامل می شوند.
یکی از نقاط مثبت سریال آنها ، فضاسازی بصری اثر است که در حد امکانات موجود ، متناسب با این ژانر طراحی شده و در تصویر جلوه می کرد . این فضاسازی شامل طراحی نور ، طراحی صحنه و حرکات دوربین است که با چیدمان صحیح این عناصر کنار هم ، مخاطب با تماشای تصویر ، به آرامی حس ترس و گوش به زنگی ، به زیر پوستش تزریق می شود .
البته با توجه به همزمانی انتشار با چندین سریال دیگر و ترافیک نمایش خانگی ، کم لطفی هایی هم در حق این سریال شد و آنچنان که باید ، زحمات عواملش دیده نشد . امید است که با گذشت زمان ، بازخورد های مثبت مخاطبین از این سریال ، تداوم پیدا کند تا باز هم از این قبیل آثار را تماشا کنیم.
بدون شک ، موفقیت نسبی این سریال مرهون درایت و مدیریت پرویز پرستویی ( تهیه کننده ) ، خلاقیت سروش روحبخش ( نویسنده) ، ایستادگی مهدی آقاجانی و میلاد جرموز ( کارگردانان ) و اعتماد مجموعه فیلم نت است
با موفقیت سریال آنها ، میبایست راه برای سایر ژانر ها هم باز شود که این امر ، فقط و فقط با حمایت و اعتماد پلتفرم ها میسر خواهد بود . برای موفقیت در عرصه های جهانی ، باید سرمایه گزاری های لازم در ژانرهای کمتر بکارگرفته شده در دستور کار قرار گیرد تا بتوانیم از داستان های تکراری و کلیشه ای ، رهایی پیدا کنیم.
