جیمز کامرون اعتراف کرد که اگر جک (لئوناردو دی‌کاپریو) در انتهای فیلم «تایتانیک» (۱۹۹۷) روی الوار شناور روی آب می‌رفت، ممکن بود زنده بماند.
به گزارش فیلم‌نت نیوز به نقل از ایندپندنت، به مناسبت بیست‌وپنج سالگی فیلم تاریخ‌ساز «تایتانیک»، جیمز کامرون در برنامه ویژه نشنال جئوگرافیک با عنوان «تایتانیک: ۲۵ سال بعد با جیمز کامرون» شرکت کرد. در این برنامه سه آزمایش علمی با حضور بازیگران بدل انجام شد تا مشخص شود آیا جک (لئوناردو دی‌کاپریو) در انتهای فیلم می‌توانست همراه با رز (کیت وینسلت) روی الوار شناور روی آب قرار بگیرد و هر دو زنده بمانند یا نه.
در یکی از این بدل‌کاری‌ها، دو بازیگر که اندام تقریبا مشابهی با وینسلت و دی‌کاپریو داشتند فعالیتهای سخت دو شخصیت در طول «تایتانیک» را اجرا کردند. در ادامه کامرون از بدلکار زن خواست تا جلیقه نجات خود را به بدلکار مرد بدهد؛ اتفاقی که در خود فیلم رخ نمی‌دهد.
به گفته کامرون، اگر چنین اتفاقی می‌افتاد، جک شرایط «پایداری» پیدا می‌کرد و به طور بالقوه این امکان را داشت که «تا وقتی قایق نجات به آن‌جا می‌رسد دوام بیاورد.»
با این وجود، کامرون توضیح داد که شخصیت اجازه نمی‌داد چنین اتفاقی بیفتد چون روند فکری جک این بود که «کاری انجام نمی‌دهم که او را به خطر بیاندازد.»
کامرون در این مستند گفت: «جک ممکن بود زنده بماند، اما متغیرهای زیادی وجود دارد.» با این وجود کامرون به این اشاره کرد که اگر امروز قرار بود تایتانیک را بسازد، تغییر کوچکی در این سکانس اِعمال می‌کرد: «بر اساس آن‌چه امروز می‌دانم، اندازه الوار را کوچک‌تر می‌گرفتم تا هیچ شکی باقی نماند.»
طرفداران «تایتانیک» دهه‌ها وقت صرف کرده‌اند تا به کامرون ثابت کنند که فضای بسیار زیادی روی تکه‌چوب شناور وجود داشت که اجازه زنده ماندن را به هر دو نفر می‌داد. حتی یک زوج این صحنه را بازسازی کردند تا موقعیت‌های مختلفی را نشان دهند که شخصیت‌ها می‌توانستند داشته باشند.
کامرون قبلا به این تلاش‌ها پاسخ داده بود. او در سال ۲۰۱۲ چنین گفته بود که: «بحث فضا نیست. بحث خاصیت شناوری است.» او به این اشاره کرده بود که: «وقتی جک رز را روی تکه‌چوب می‌گذارد، سعی می‌کند سوار الوار شود – او احمق نیست، نمی‌خواهد بمیرد – و الوار غرق می‌شود و به نوعی سر می‌خورد. واضح است که نیروی شناور کافی تنها برای یک نفر وجود دارد، بنابراین جک تصمیم می‌گیرد که آن فرد رز باشد.»
