جلال مقامی، فوق ستاره جاویدان دوبله ایران، در ۸۱ سالگی از تنگناهای اقتصادی‌اش گلایه‌مند است. مقامی که صدای کم‌نظیر و جذابش زینت‌بخش خیلی از آثار تلویزیونی، از مارکوپولو تا لبه تاریکی و از ارتش سری و پوآرو تا پدرسالار بوده، حالا وضعیت غریبی دارد. اخیرا چند خط درد دل از این هنرمند قدیمی ساکن مهرشهر کرج منتشر شده که غم‌انگیز است و امیدواریم مورد توجه دست‌اندرکاران امر قرار بگیرد.
مقامی می‌گوید: «از غذایم می‌زنم تا دارو بخرم. گیج شده‌ام. مگر قرار است چقدر عمر کنم؟ شاید، هفت، هشت ماه دیگر رفته باشم. نباید اینقدر دستم تنگ باشد که آبروی هشتاد ساله‌ام برود. اینها را برای جلب ترحم نگفتم! من اگر می‌توانستم کار کنم، محتاج نمی‌شدم! پیشنهاد برای دوبله دارم ولی خودم می‌دانم، نمی‌توانم. چرا کاری کنم که آبرویم برود. شاید صدایم به نقشی بخورد ولی مثل قدیم بر تارهای صوتی‌ام تسلط ندارم و شاید در حس نقش کوتاهی کنم. کاش مسوولان فرهنگی حواس‌شان به ما باشد تا شب، آشفته نخوابیم اما امیدم به خداست.» کاش این حرف‌ها ر از زبان مجری برنامه نوستالژیک «دیدنی‌ها» نمی‌شنیدیم. کاش دستی برای دوستی دراز شود، پیش از آن که خیلی دیر شده باشد.
