جلال مقامی، هنرمند پیشکسوت و ارزنده سینما، رادیو و تلویزیون ایران که چندین نسل با او خاطره دارند، طی هفته‌های اخیر به خاطر گلایه‌های معیشتی‌اش سرتیتر اخبار شد؛ درد دل‌هایی غم‌انگیز که هیچ تناسبی با هنر، سابقه و شخصیت ممتاز مقامی ندارد و به وجود آمدن این وضع برای گوهری چون او باعث تاسف است. همه اینها اما باعث نشده او اصولش را زیر پا بگذارد و به سمت کارهایی برود که توان انجامش را ندارد. مقامی در آخرین مصاحبه‌اش می‌گوید: «من سال‌هاست حتی یک جمله هم نگفته‌ام. دوست دارم صدایم شنیده شود به خصوص برای مردم کشورم که خیلی دوست‌شان دارم اما تعارف که نداریم خودم می‌دانم بعد از سکته‌ای که داشتم صدایم هم تغییر کرد و دیگر آن صدای نرم قبلی را ندارم. کاملا احساس می‌کنم دیگر حنجره قبلی‌ام را ندارم و صدایم را از دست داده‌ام.» مقامی مراقب است خش روی خاطرات میلیون‌ها ایرانی از صدایش نیفتد. این حجم از احترام به مخاطب جدا قابل ستایش است؛ مردمی که تصویرش را در جُنگ خاطره‌انگیز «دیدنی‌ها» و صدایش را در ده‌ها نقش ممتاز به جان دل پذیرفتند و همچنان قدردان این مرد بزرگ هستند. تنت سالم و عمرت دراز باد جلال خان!
