فیلم سینمایی «تا فردا» ساخته علی عسگری نخستین نمایش خود در ایران را در پلتفرم فیلم نت پشت سر می گذارد. این فیلم به تهیه کنندگی نیکی کریمی در بخش «سینمای دیگر» این پلتفرم در حال نمایش است و به همین بهانه کمال پورکاوه یادداشتی درباره آن نوشته است.
علی عسگری که فارغ‌التحصیل رشته سینما از دانشگاه رم ایتالیا است، پیش از این بعلت جوایز بسیاری که از جشنواره‌های معتبر سینمایی برای ساخت فیلم‌های کوتاهش به دست آورده بود، یکی از شناخته شده‌ترین و معتبرترین فیلمسازان سینمای کوتاه به شمار می‌رفت که همکاری‌اش با فرنوش صمدی( یکی دیگر از فیلمسازان موفق سینمای کوتاه) باعث انتخاب هر دوی آنها بعنوان یکی از اعضای آکادمی اسکار شد. او که بعنوان فیلمساز فیلم کوتاه توانسته بود به جایگاه درخور اعتنایی در سطح جهانی دست یابد، با ساخت فیلم بلند کوشید، همان اعتبار سابق را در سطحی وسیع‌تر گسترش دهد و در این مسیر برای ساخت دومین فیلم بلندش به سراغ ایده مرکزی یکی از موفق‌ترین آثار کوتاه خودش رفته ( فیلم کوتاه بچه ) و با بسط و گسترش آن کوشیده روایتگر مادری جوان باشد که برای پنهان کردن فرزند نامشروع خودش از دید و نظرِ پدر و مادری که سرزده به سراغ او آمده‌اند، دست به کارهای مختلفی زده که در انتها او را به بلوغی باورنکردنی می‌رساند.
واقعیت این است که فرشته ( با بازی صدف عسگری) علیرغم تحمل رنج بارداری و به دنیا آوردن بچه در سن نوجوانی و کنار آمدن با موضوع تنهایی در شهری غریب و رها شدنش توسط پدرِ بچه‌ای که او به دنیا آورده، به پختگی و بلوغ برای رویارویی با جامعه پر از خشونتِ این روزها ( آیا در جامعه امروزه خشونتی بالاتر از بی اعتنایی و بی تفاوتی نسبت به مشکلات انسانی دیگر وجود دارد؟)دست نمی‌یابد، بلکه آنچه باعث بلوغ او در طی این مسیر سخت می‌شود همان آوارگی و پریشانیِ یک روزه او برای پیدا کردن سرپناهی مناسب برای فرزندش است که او را به چنان شجاعتی می‌رساند که با عزمی جزم و قاطعیتی غافلگیر‌کننده به نزد پدر و مادرش رفته و بی هیچ واهمه‌ای چشم در چشم والدین پر از تعصبش می‌دوزد و از اتفاقی که برایش افتاده است دفاع می‌کند.
در روزهایی که مشکلات و موانع اجتماعی ( پلمپ شدن دفتر وکالت دوستانش ) درگیری‌های خانوادگی( زن حساسی که با یاد سقط شدن فرزندش از پذیرفتن بچه خودداری می‌کند و پسری که با بی مسئولیتیِ تمام حاضر نیست نقشِ پدریِ خود را در حق فرزندش ایفا کند) و نگاه فرصت طلبانه افراد ( مدیر بخش بیمارستان که پیشنهاد بی‌شرمانه به فرشته می‌دهد) همچون سدی بزرگ در برابر خواسته‌های ساده و ناچیز دختر خودنمایی می‌کند، هیچ چیز به اندازه اتکا و اعتماد به خویشتن برای نسل یاغی امروز چاره ساز به نظر نمی‌رسد.
علی عسگری در « تا فردا» روایتگر مادران زخم خورده و تنهایی است که به دور از هرگونه انفعال، راه زندگی کردن را در مبارزه و پافشاری بر خواسته‌های کاراکترهایش می‌داند.او تصویر‌گر نسلی است که با شکستن تابوهای اجتماعی ، برای تغییر نگاه خانواده و جامعه ، دست به هر کاری می‌زند. این تغییر را بیش از هر چیز می‌توان در نگاه مصمم و قاطع فرشته در صحنه انتهایی فیلم و رویارویی او با پدر و مادرش بهتر درک کرد.
نویسنده: کمال پورکاوه
منبع: هنرآنلاین
