نقد و بررسی فصل سوم «بازی مرکب»؛ از بی‌رحمی تا رستگاری
فصل سوم «بازی مرکب» با نمایش جدال خودخواهی و فداکاری، داستان نیمه تمام فصل قبل را تکمیل کرد و پیامی عمیق درباره انسانیت به جا گذاشت.
نقد
خون‌آشامان به دنیای سیاه‌پوستان آمریکایی آمدند
«گناهکاران»؛ روایتی جدید در ژانری تکراری
ساختار «گناهکاران» از آنجا که در زیرژانر خون‌آشام قرار می‌گیرد تا حدی نخ‌نما است، با این همه «گناهکاران» از خلاقیت‌هایی در روایت برخوردار است و به ویژه از تکنیک‌های سینمایی به خوبی بهره می‌برد.
نگاهی به پنج قسمت پخش شده سریال
«اجل معلق» کمدی بی ادعا و خوش ریتم
«اجل معلق» را می توان سریال بی‌ادعا و سرحالی دانست که کارگردانی‌اش را به رخ نکشیده و در عین حال ریتم و ضرباهنگ خوبی هم دارد.
«علت مرگ: نامعلوم»؛ زُل زدن در چشمِ یک تراژدی
فیلم سینمایی «علت مرگ: نامعلوم» به نویسندگی و کارگردانی علی زرنگار، نشان می‌دهد آدم‌ها ممکن است در مواجهه با یک موقعیت غیر قابل تعریف دست به چه کارهایی بزنند.
«کارناوال»؛ یک سرگرمی خالص
رامبد جوان از تماشاگران «کارناوال» به عنوان یک اهرم سود جسته و با دخیل کردن آنها در اجرای برنامه، گام بلندی در تماشایی‌تر کردن رئالیتی شوی جدید خود برداشته است.
نقدی به A Cruel Love: The Ruth Ellis Story
«عشقی ظالمانه»؛ سریالی که می‌توانست صدای یک زن باشد
«عشقی ظالمانه: داستان روث الیس» به‌جای آنکه تکان‌دهنده باشد، ما را در ردیف صندلی‌های ناظر یک تئاتر زیبا اما بی‌جان قرار می‌دهد.
یادداشتی بر مستند زندگی کیانو ریوز
«ویک یعنی درد» یا نامه‌ای عاشقانه به سینمای اکشن
فیلم «ویک یعنی درد» مستندی است که به‌تازگی توسط لاینزگیت منتشر شده و به شکلی متفاوت با فیلم‌های پشت‌صحنه‌ای، به تاریخچه و چندوچون ساخت فرانچایز «جان ویک» می‌پردازد.
نقدی بر تریلر روان‌شناختی «دراپ»/ تکنولوژی آدمی را گروگان می‌گیرد
«دراپ» با بهره‌گیری از تعلیق موقعیتی در فضایی پلاتویی، توانسته است ضرب‌آهنگی پراضطراب خلق کند.
نگاهی به «وحشی» از منظر اخلاقی
داود اشرف؛ قربانی یا خطاکار؟
در سریال «وحشی» اگر داود از مسئولیت اخلاقی خود شانه خالی کند، ممکن است بتواند خود را با ساختار توجیه کند، اما نه خودش و نه جامعه‌اش از این توجیه سالم بیرون نمی‌آیند.
نگاهی به فیلم Final Destination: Bloodlines
«مقصد نهایی: خطوط خونی»؛ بازگشت مرگ با داستانی پیچیده‌تر و ترسناک‌تر
«مقصد نهایی: خطوط خونی» از نظر خط داستانی اثر بدیعی نیست اما به‌واسطه نحوه نمایش مواجهه شخصیت‌ها با مرگ دستاوردی برای مجموعه آثار «مقصد نهایی» محسوب می‌شود.
